We have international students party on last Saturday(土). I found that it was wonderful thanks to our french organizer Lawrence (Don't know I spell it wrongly or not) and others. It is really INTERNATIONAL in the sense that we actually comes from various places. It is a proof that language barrier is not that important. (Although we speak mostly in English) We got to make more friends, shared customs and expressed our idea.
I am quite sensitive about someone who I can call "friend". For example, I won't call people who just talk to me several time "friend". It is not a matter of time either, but I would call someone friend if I don't feel awkward when being with him/her. I think I got new friends there which is precious. Also, found someone sharing same interests as you make you feel good.
Alcohol used in the party is vodka base mixed cocktail. It will get you drunk quickly, though I think it may be too sour in taste. To be able to mix that much in quantity with that kind of taste is quite a successful job actually. (Next time I may try to mix too since I love mixing up cocktail :P)
Other than hobbies, I think the most famous topics for guys is getting yourself a girlfriend. Lately, every man, Japanese or International, I talked to dreams of building beautiful family. Well, I think it is because you are at the age. (Father Instinct ?) It is probably in your DNA plus living alone would make you want to find someone to be at your side. Even the ones that already have couples in their home countries would want to have someone here (Loneliness ?).I have been talking about this kind of topics frequently lately and it make me want to find someone too. But it seems that from people I know now, I don't think of anyone more than friend. (Well, If you love someone then you "just love" him/her without any reasons, right?) Anyway, I don't feel any bad having friends but it bothers me sometimes when seeing lovely couples. (Jealous ? hahaha)
I hope we have this kind of activity in the near future. Trip or party, I will help to make it happens too. Since we have only one chance to live our lives. I will try to do "special thing" from now on. It may look weird for someone but that's my life and I don't want to say "I should do this and that..." when I am old.
Sunday, November 30, 2008
Friday, November 21, 2008
Superior (シューピアリア) กับข้อคิด
พอดีได้อ่านการ์ตูน(manga) เรื่อง Superior อ่านแล้วก็รู้สึกว่าได้ข้อคิดโดยไม่ได้ตั้งใจ
เรื่องนี้นางเอกเป็นราชินีปิศาจ ที่เคยฆ่าคนมาเยอะ(ครึ่งโลก) พระเอกเป็นผู้กล้าที่ได้รับคัดเลือกให้เดินทางไปกำจัดราชินีปิศาจ หรือคือนางเอกแหละ แต่พระเอกนั้นไม่ยอมฆ่าปิศาจครับ แม้แต่ตัวเดียวเลย ทำให้นางเอกสนใจและแกล้งเข้าร่วมเดินทางด้วยและค่อยๆหลงรักพระเอกในที่สุด
แต่ "คติ" ของเรื่องนี้ที่แฝงไว้คือว่า ทางฝ่ายมนุษย์และปิศาจนั้นก็มีทั้งคนดีและไม่ดีครับ ต่างฝ่ายก็กลัวอีกฝ่ายเลยลงมือไปฆ่าอีกฝ่ายนึง โดยฝ่ายมนุษย์ก็อ้างว่าปิศาจเป็นอันตรายนะต้องฆ่าให้หมด และฝ่ายปิศาจก็คิดแบบเดียวกัน "ต่างฝ่ายต่างบอกว่าอีกฝ่ายเป็นคนผิด" ทั้งๆที่ถ้าสืบไปสืบมาแล้วก็ไม่ได้มีใครเห็นหรือมีหลักฐานหรอกว่า ฝ่ายไหนเป็นฝ่ายที่ลงมือทำร้ายอีกฝ่ายก่อนในอดีต
เมื่อมีแนวคิดที่ต่างกันสงครามก็ย่อมเกิดขึ้นครับ ต่างฝ่ายต่างคิดว่าถ้าจัดการอีกฝ่ายให้หมดหรือเหลือน้อยแล้วฝ่ายตัวเองจะได้ขึ้นมาปกครองและไม่ต้องกลัวอีกฝ่ายทำร้ายอีก
ส่วนพระเอกของเรื่องไม่ทำร้ายฝ่ายไหนครับและไม่เข้าข้างฝ่ายไหนด้วย แต่พยายามทำให้ทั้งสองฝ่ายอยู่ร่วมกันได้อย่างเข้าใจกัน
เรื่องนี้ต่างจากการ์ตูนเรื่องอื่นๆหรือเกมส์ต่างๆโดยสิ้นเชิงครับที่ถ้าฝ่ายดีก็ดีไปเลยฝ่ายร้ายก็ร้ายไปเลยแบบว่าอยู่ๆตัวโกงก็ออกมาฆ่าคนเล่นโดยไม่มีเหตุผลซะงั้น แล้วพระเอกก็ฆ่าตัวโกงซะเรียบ... มาลองคิดดูๆแล้วทำแบบนั้นมันก็ไม่ค่อยต่างจากอีกฝ่ายเท่าไร่นิ ไปล้างบางมันเหมือนกาน - -"
อ่านแล้วลองมองถึงเหตุการณ์จริงๆในโลกเราตอนนี้ดูครับ ที่ยังมีสงครามและความขัดแย้งมากมาย ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเพราะว่าต่างฝ่ายต่างมองว่าพวกตัวเองถูกและอีกฝ่ายผิด โดยจริงๆแล้วก็ไม่มีใครไปรู้หรอกว่าตอนแรกน่ะใครผิดใครถูก หรือถึงรู้แล้วมันจะช่วยได้มั้ยเนี่ย คิดแต่จะไปทำลายอีกฝ่ายเอาอย่างเดียว
ตัวผมเองเห็นด้วยกับพระเอกว่าปัญหาเกี่ยวกับความขัดแย้งนั้น ไม่ได้จะแก้ไขด้วยกำลังหรือให้ฝ่ายนึงยอมอีกฝ่ายนึง แต่ต้องแก้ด้วยการให้ทั้งสองฝ่ายเข้าใจกันและอยู่ร่วมกันได้เท่านั้นครับ เราไม่มีทางทำให้คนทั้งหมดคิดเหมือนกันได้หรอก
ปัญหาอยู่ที่ว่าการจะให้ทั้งสองฝ่ายเข้าใจกันนั้นเป็นไปได้ยาก อันนี้ในการ์ตูนเรื่องนี้ก็แสดงให้เห็นครับ และยังบอกด้วยว่า มันจำต้องใช้เวลานานมากซึ่งคนส่วนใหญ่ไม่อยากรอหรือรอไม่ได้ แบบว่าอยากได้เดี๋ยวนั้นเลย จึงเกิดสงครามขึ้น
จะบอกว่าก็คล้ายๆกับการเมืองบ้านเราตอนนี้แหละครับมั่วจนไม่รู้แล้วว่าฝ่ายไหนดีไม่ดี หรือถ้าถึงรู้มันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นนี่ ต่างฝ่ายต้องการใช้อำนาจหรือกำลังทำให้อีกฝ่ายยอมเชื่อตาม ไม่ได้เปลี่ยนจากใจ แบบนี้ถึงมีฝ่ายนึงชนะก็ไม่สามารถคงอยู่ได้นาน สู้มาทำความเข้าใจกันและอยู่ร่วมกันจะดีกว่ามั้ย
เรื่องนี้นางเอกเป็นราชินีปิศาจ ที่เคยฆ่าคนมาเยอะ(ครึ่งโลก) พระเอกเป็นผู้กล้าที่ได้รับคัดเลือกให้เดินทางไปกำจัดราชินีปิศาจ หรือคือนางเอกแหละ แต่พระเอกนั้นไม่ยอมฆ่าปิศาจครับ แม้แต่ตัวเดียวเลย ทำให้นางเอกสนใจและแกล้งเข้าร่วมเดินทางด้วยและค่อยๆหลงรักพระเอกในที่สุด
แต่ "คติ" ของเรื่องนี้ที่แฝงไว้คือว่า ทางฝ่ายมนุษย์และปิศาจนั้นก็มีทั้งคนดีและไม่ดีครับ ต่างฝ่ายก็กลัวอีกฝ่ายเลยลงมือไปฆ่าอีกฝ่ายนึง โดยฝ่ายมนุษย์ก็อ้างว่าปิศาจเป็นอันตรายนะต้องฆ่าให้หมด และฝ่ายปิศาจก็คิดแบบเดียวกัน "ต่างฝ่ายต่างบอกว่าอีกฝ่ายเป็นคนผิด" ทั้งๆที่ถ้าสืบไปสืบมาแล้วก็ไม่ได้มีใครเห็นหรือมีหลักฐานหรอกว่า ฝ่ายไหนเป็นฝ่ายที่ลงมือทำร้ายอีกฝ่ายก่อนในอดีต
เมื่อมีแนวคิดที่ต่างกันสงครามก็ย่อมเกิดขึ้นครับ ต่างฝ่ายต่างคิดว่าถ้าจัดการอีกฝ่ายให้หมดหรือเหลือน้อยแล้วฝ่ายตัวเองจะได้ขึ้นมาปกครองและไม่ต้องกลัวอีกฝ่ายทำร้ายอีก
ส่วนพระเอกของเรื่องไม่ทำร้ายฝ่ายไหนครับและไม่เข้าข้างฝ่ายไหนด้วย แต่พยายามทำให้ทั้งสองฝ่ายอยู่ร่วมกันได้อย่างเข้าใจกัน
เรื่องนี้ต่างจากการ์ตูนเรื่องอื่นๆหรือเกมส์ต่างๆโดยสิ้นเชิงครับที่ถ้าฝ่ายดีก็ดีไปเลยฝ่ายร้ายก็ร้ายไปเลยแบบว่าอยู่ๆตัวโกงก็ออกมาฆ่าคนเล่นโดยไม่มีเหตุผลซะงั้น แล้วพระเอกก็ฆ่าตัวโกงซะเรียบ... มาลองคิดดูๆแล้วทำแบบนั้นมันก็ไม่ค่อยต่างจากอีกฝ่ายเท่าไร่นิ ไปล้างบางมันเหมือนกาน - -"
อ่านแล้วลองมองถึงเหตุการณ์จริงๆในโลกเราตอนนี้ดูครับ ที่ยังมีสงครามและความขัดแย้งมากมาย ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเพราะว่าต่างฝ่ายต่างมองว่าพวกตัวเองถูกและอีกฝ่ายผิด โดยจริงๆแล้วก็ไม่มีใครไปรู้หรอกว่าตอนแรกน่ะใครผิดใครถูก หรือถึงรู้แล้วมันจะช่วยได้มั้ยเนี่ย คิดแต่จะไปทำลายอีกฝ่ายเอาอย่างเดียว
ตัวผมเองเห็นด้วยกับพระเอกว่าปัญหาเกี่ยวกับความขัดแย้งนั้น ไม่ได้จะแก้ไขด้วยกำลังหรือให้ฝ่ายนึงยอมอีกฝ่ายนึง แต่ต้องแก้ด้วยการให้ทั้งสองฝ่ายเข้าใจกันและอยู่ร่วมกันได้เท่านั้นครับ เราไม่มีทางทำให้คนทั้งหมดคิดเหมือนกันได้หรอก
ปัญหาอยู่ที่ว่าการจะให้ทั้งสองฝ่ายเข้าใจกันนั้นเป็นไปได้ยาก อันนี้ในการ์ตูนเรื่องนี้ก็แสดงให้เห็นครับ และยังบอกด้วยว่า มันจำต้องใช้เวลานานมากซึ่งคนส่วนใหญ่ไม่อยากรอหรือรอไม่ได้ แบบว่าอยากได้เดี๋ยวนั้นเลย จึงเกิดสงครามขึ้น
จะบอกว่าก็คล้ายๆกับการเมืองบ้านเราตอนนี้แหละครับมั่วจนไม่รู้แล้วว่าฝ่ายไหนดีไม่ดี หรือถ้าถึงรู้มันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นนี่ ต่างฝ่ายต้องการใช้อำนาจหรือกำลังทำให้อีกฝ่ายยอมเชื่อตาม ไม่ได้เปลี่ยนจากใจ แบบนี้ถึงมีฝ่ายนึงชนะก็ไม่สามารถคงอยู่ได้นาน สู้มาทำความเข้าใจกันและอยู่ร่วมกันจะดีกว่ามั้ย
Saturday, November 8, 2008
[OFFENSIVE] Comments on Freinds! [TH] #1
เมื่อก่อนนี้ผมไม่เคยสนใจว่าใครจะเป็นยังไง มาช่วงหลังแล้วค้นพบว่าความจริงการลองมองพิจารณาคนรอบๆตัวก็ได้ให้ข้อคิดและสิ่งที่น่าสนใจมากมาย ดังนั้นวันนี้ก็จะขอ comments ถึงเพื่อนๆครับ ที่เลือกทั้งหมดเป็นเพื่อนสมัย SIIT เพราะผมคิดว่าเป็นช่วงที่ผมเริ่มจะสนใจเรื่องการพิจารณาสิ่งรอบๆตัวมากขึ้น นี่เลือกเฉพาะคนที่ผมคิดว่ารู้จักพอสมควรนะครับ ที่คุยกันแป้บๆนี่ไม่ comments เพราะไม่รู้ว่าความจริงแล้วเป็นยังไงไม่ได้หมายความว่าผมเห็นว่าไม่ใช่เพื่อนนะ อีกครั้งโปรดใช้วิจารณญานในการอ่านครับ
Chaklam Silpasuwanchai[Chaky,Lim,หลวงพี่] ต้องเอาคนนี้ขึ้นก่อนครับยังไงก็ถือว่าเป็นพระแล้วต้องอยู่ด้านบน เหอๆ ผมรู้จักเพื่อนคนนี้ตอนเข้าเรียน SIIT ได้อาทิตย์ที่สามครับ พอดีรอ Tutor มาติวให้อยู่ (ตอนนั้นจะมีคาบติววิชาต่างๆให้เด็กปีหนึ่งนะ ไม่รู้เดี๋ยวนี้ยังมีรึเปล่่า) เห็นว่างๆพี่แกก็ใช้วิธี Breaking Ice แบบพิเศษครับถือ ไมโครโฟน เข้ามาสัมภาษณ์ทีละคนว่าใครชื่ออะไรบ้างทั้งห้อง - -" [ภายหลังขอเรียกแบบนี้ว่า Chaky's Skill] หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้สนใจครับแต่ไปเจอเค้านั่งกินข้าวคนเดียวตรงโรงอาหารกลาง ปกติแล้วตอนนั้นผมเป็นคนเข้าไปคุยกะใครก่อนไม่เป็น แต่บุญกรรมพาไปครับคิดไงไม่รู้เข้าไปทักแล้วนั่งกินเป็นเพื่อนเฉย(เป็นคนแรกๆในชีวิตเลยเนี่ยที่ทำแบบนี้) หลังจากนั้นเราก็ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุข(?) กันอย่างยาวนานครับ มีทะเลาะกันบ้าง ที่รุนแรงสุดก็ตอนจะขึ้นปีสองด้วยเหตุการณ์ที่เกิดพร้อมๆ Tsunami [อันนี่ไม่ขอเล่าครับเดี๋ยวเข้าตัว] เรื่องนี้ผมผิดเองแหละแล้วยังรู้สึกเสียใจจนทุกวันนี้ บางทีเฮียแกจะพูดอะไรให้รู้สึกตะขิดตะขวงใจเล็กน้อยเพราะว่าแก "ภาษาไทยไม่แข็ง" หรือบางทีตอนพยายามเล่นมุขตลกตอนตรูกะลังเครียดก็ทำให้ตงิดๆได้ แต่ว่าหลังๆก็มีกรรมตามสนอง โดนเองให้หงุดหงิดบ้างเหมือนกัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องบอกว่าเค้าเป็นจุดเริ่มต้นให้ผมในหลายๆเรื่อง สอนผมให้รู้จักอะไรหลายๆมุม เปิดโลกให้กว้างขึ้น และบางอย่างที่ผมเรียนรู้มาจากเค้าก็ช่วยผมได้มากถึงทุกวันนี้ เรียกได้ว่า ไม่มีชักกี้ก็ไม่มีผมวันนี้ ผมยกให้เป็นคนสำคัญลำดับต้นๆเลยครับ ปัจจุบันแม้การตัดสินใจบวชนานของเค้าจะทำให้หลายคนเซ็งแต่ผมก็ยังเชื่อว่าเมื่อเค้าตัดสินใจเลือกมันก็ต้องดีอยู่แล้ว ดังที่เค้าเคยบอกว่า "You are my friend. So, you should respect my decision." แน่นอนครับผมก็เชื่อว่า "ชักกี้ทำพลาดได้ แต่ไม่เคยทำผิด" รู้สึกว่าจะเคยสัญญาไว้ว่าถ้าชักกี้จะบวชตลอดจริงๆรอจนผมเบื่อทางโลกแล้วตอนแก่ๆจะไปบวชด้วยกันตลอดด้วยสิเนี่ย = =" อันนี้ไม่รู้ว่าเจ้าตัวยังจำได้รึเปล่า เหอๆ
Chayapan Meesuk[ป่าน,ไอ้ผมยาว] ต้องพูดถึงคนนี้ด้วยครับ คนที่คอยช่วยเหลือผมหลายๆเรื่องถึงคนอื่นจะเห็นเป็น Legendary Character คือไม่ค่อยเห็นมัน ป่านเป็นคนเก่งมากครับ ถ้ามันจะทำนะ มาเรียนไม่กี่ทีโดดยกเทอมแล้วมาสอบยังได้เกรดดีกว่าคนตั้งใจเรียนบางคน = =" ป่านเป็นคนมี Individual Personality สูงมากซึ่งผมชอบ ไม่เหมือนใครแต่ก็ทำอะไรออกมาได้ดี เนื่องจากมีบุคลิกแบบกูไม่สนใคร บางคนจึงเขม่นๆ เป็นเพื่อนรร.เก่าของหลวงพี่และเป็นว่าที่รูมเมทตอนปีหนึ่งแต่พอแม่หลวงพี่มาเจอแล้วตกใจเลยไม่ให้อยู่ด้วย(555) เป็นคนที่ผมสนใจเพราะตอนชักกี้แนะนำให้ผมรู้จักตอนปีหนึ่งผมไปทักมันแล้วมันไม่สนใจนั่งอ่านการ์ตูนต่อ (-_-)ผมเลยคิดในใจว่าสาดดด กูจะทำให้มึงมาคุยกะกูให้ได้ ตอนหลังไม่ค่อยได้เจอเลยอะ คิดถึงเหมือนกัน จำได้คาใจว่าติดเงินมันอยู่ 100 บาทจนถึงตอนนี้ ตูส่งเงินใส่ซองไปให้มันที่บ้านได้มั้นเนี่ย
Chayanin Chamkam[หนึ่ง,ชญานิ้ล,นิ้ล,พ่อ,ป๋าหนึ่ง] คนดีของสังคมคร้าบบบ พ่อพระตลอดกาล ผู้พิสูจน์ทฤษฎีว่าไมผู้หญิงแม่งไม่ชอบคนดีวะ เป็นคนดีเสมอครับใครขอให้ช่วยอะไร ทำได้แกจะช่วย บอกให้มารับก็มา ^^ ถามว่าใครใจดีสุดในเพื่อน SIIT ของผม ก็ยกให้คนนี้แหละ ดีจนจะพาตัวเองซวยเอาหลายรอบ - -" ตัวนิ้ลเองก็เก่งนะแต่เวลาทำอะไรชอบหมดกำลังใจว่ะ... ต้องให้มีคนช่วยเชียร์ดิเนี่ย ผมว่าตั้งแต่เรียนมานั่งรถ Vios สีดำของนิ้ลเยอะสุดละ นั่งจนจำได้เหมือนรถตัวเอง 555 ใครไม่เคยพบเจอว่าคนดีเป็นยังไงให้ลองมาคบด้วยดูครับ ไม่ผิดหวัง
Leung King Chiu[คิงชิว,ชิว,LKC] หนุ่มอิมพอร์ทจากฮ่องกงเหมือนหลวงพี่ ตัวสัญชาติยังเป็นฮ่องกงอยู่ไม่เหมือนหลวงพี่ แต่ความสามารถภาษาไทยเป็นต่อครับขนาดคนไทยแท้ๆยังอาย เป็นคนที่นอนได้ทั้งวันและทุกที่ทุกเวลา ไม่ชอบนอนบนเตียงแต่นอนหน้าคอม ไม่ต้องใช้หมอนด้วย เป็นคนที่เก่งมากครับแต่ความตั้งใจต่ำกว่าตูอีก กว่าจะฮึดได้เนี่ย เพื่อนๆดันแทบตาย ต้องให้ยุก่อนตลอดถึงจะทำ เป็นคนใจเย็นที่สุดที่ผมเจอมา และก็ไม่ค่อยสู้คนด้วย (-_-) จะเห็นด้วยไม่เห็นด้วยมันก็เงียบตลอด แต่นั่นคือข้อดีนะ อยู่ด้วยแล้วจะสบายใจมาก เป็นตัวของตัวเองได้เต็มที่ เป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมกล้าพูดได้ว่า "สามารถพูดทุกเรื่องให้ฟังได้" ความจริงรู้จักตั้งกะปีหนึ่งแล้วละ แต่มาสนิทมากๆๆๆๆๆ ก็หลังจากไปฝึกงาน(ทำถ่อย)ญี่ปุ่นด้วยกัน อันนี้มีหลักฐานรูปภาพหลายอย่างแต่ไม่โชว์อะ เดี๋ยวตูเสียด้วย (555)
Liu Chun Hung[ชุนหง, LCH] คนนี้ก็แปลกดีครับ ไปสนิทด้วยเพราะเป็นรูมเมทของคนข้างบน ตอนไปรอเลยได้คุยและพบว่ามีหลายๆอย่างเหมือนกัน และ มีปัญหาเรื่องเหมือนๆกัน ทำให้ได้นอนคุยกันทั้งคืนหลายครั้ง เป็นคนขี้บ่นมาก มันบ่นได้ตลอดอะทุกเรื่อง แต่น่าสงสารมันเพราะมันปวดหลังแล้วหลับยาก แต่ผมกะคิงชิวหลับไม่ตื่นแถม Double กรน อีกทำให้มันลำบากชีวิตมาก เป็นอีกคนที่ร่วมขบวนการถ่อยตอนไปญี่ปุ่นรอบนั้น เป็นคนกล้าคิดกล้าทำชอบลองอะไรแปลกๆตลอด แต่มันชอบ "ทำพลาด" บ่อยๆ หลายๆเรื่องด้วย เป็นคนให้คติว่า "ความพยายามไม่ได่้นำมาซึ่งความสำเร็จเสมอไป" ซึ่งหลายๆคนตอนนี้เห็นด้วย
Kobkrit Viriyayudhakorn[ซี,ไอ้ซี,กอบเกรียน] ตัวเกรียนและคนขับรถประจำภาค เพราะรถมันใหญ่ เคยจุได้มากสุด 11 คน! ทีมฟุตบอลเหรอนั่น ที่เอามาใส่คนล่างสุดไม่ได้อะไรนะแต่จะให้มันปิดหัวท้ายกะหลวงพี่พอดี เป็นว่าที่คุณพ่อ รักครอบครัวมาก อะไรก็ต้องยกให้แฟนอันดับแรก แบบว่าใครอยากให้มันทำอะไรไปให้แฟนมันบอกมันอะเดี๋ยวมันทำ แต่ก็แสดงให้เห็นว่าคนเราพอจะมีครอบครัวความรับผิดชอบก็จะมากขึ้นตามไปด้วย เป็นโอตาคุคอมและSenior Programmer อะไรเกี่ยวกะเขียนโปรแกรมขอให้บอกมันชอบ ความเกรียนมันก็ระดับต้นๆเลยครับ เกรียนตั้งแต่เวลาปกติ เวลาเรียน หรือเล่นเกม เริ่มเกรียนตั้งกะก่อนเข้าปีหนึ่งอีกครับกับเหตุการณ์ที่คาราคาซังไปยันตอนปัจฉิมนิเทศน์ เหตุการณ์นี้ทำมันเสียวถึงรูตูดเลยทีเดียว [อยากรู้ว่าเรื่องอะไรไปถามมันเอง เหอๆ] เกรียนมากๆตอนปีสองครับจานหมัดถามจะเรียนปล่าวมันไม่อยากเรียนก็บอกให้ไม่สอนซะงั้น ความจริงตอนนั้นนี่เกรียนหมู่สี่ตัวรวมผม หลวงพี่ กะไอ้ป่านไปด้วย ทำให้ทั้งห้องรู้สึกเหมือนเรียนกันอยู่สี่ตัว ทำให้เพื่อนๆในห้องหลายคนเคืองมาก(แต่ก็สะใจดีว่ะ) ผมไม่ได้เริ่มก่อนนะ แค่หัวเราะเฉยๆ มันกะป่านทำเกรียนแล้วชักกี้คอยบอก skip จริงๆกูก็ไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกแต่เห็นเพื่อนมันเกรียนเลยเอาด้วย ตกลงเรียนผ่านมาแบบงงๆ - -" ไอ้ซีถึงไม่ได้เป็นคนดีแต่ก็ซื่อสัตย์มากครับ ไม่เคยใช้วิธีโกงใดๆเป็นคนชอบง้อคนอื่นมากแล้วก็ลังเลได้ง่ายเวลาโดนไซโค ตอนนี้ไม่เชื่อก็ลองถามมันดูดิว่าตกลงมึงอยากทำอะไรวะ
คนอื่นๆไว้ต่อโพสหน้าครับเหนื่อยแล้ว จะยาวไปแล้วด้วย
Chaklam Silpasuwanchai[Chaky,Lim,หลวงพี่] ต้องเอาคนนี้ขึ้นก่อนครับยังไงก็ถือว่าเป็นพระแล้วต้องอยู่ด้านบน เหอๆ ผมรู้จักเพื่อนคนนี้ตอนเข้าเรียน SIIT ได้อาทิตย์ที่สามครับ พอดีรอ Tutor มาติวให้อยู่ (ตอนนั้นจะมีคาบติววิชาต่างๆให้เด็กปีหนึ่งนะ ไม่รู้เดี๋ยวนี้ยังมีรึเปล่่า) เห็นว่างๆพี่แกก็ใช้วิธี Breaking Ice แบบพิเศษครับถือ ไมโครโฟน เข้ามาสัมภาษณ์ทีละคนว่าใครชื่ออะไรบ้างทั้งห้อง - -" [ภายหลังขอเรียกแบบนี้ว่า Chaky's Skill] หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้สนใจครับแต่ไปเจอเค้านั่งกินข้าวคนเดียวตรงโรงอาหารกลาง ปกติแล้วตอนนั้นผมเป็นคนเข้าไปคุยกะใครก่อนไม่เป็น แต่บุญกรรมพาไปครับคิดไงไม่รู้เข้าไปทักแล้วนั่งกินเป็นเพื่อนเฉย(เป็นคนแรกๆในชีวิตเลยเนี่ยที่ทำแบบนี้) หลังจากนั้นเราก็ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุข(?) กันอย่างยาวนานครับ มีทะเลาะกันบ้าง ที่รุนแรงสุดก็ตอนจะขึ้นปีสองด้วยเหตุการณ์ที่เกิดพร้อมๆ Tsunami [อันนี่ไม่ขอเล่าครับเดี๋ยวเข้าตัว] เรื่องนี้ผมผิดเองแหละแล้วยังรู้สึกเสียใจจนทุกวันนี้ บางทีเฮียแกจะพูดอะไรให้รู้สึกตะขิดตะขวงใจเล็กน้อยเพราะว่าแก "ภาษาไทยไม่แข็ง" หรือบางทีตอนพยายามเล่นมุขตลกตอนตรูกะลังเครียดก็ทำให้ตงิดๆได้ แต่ว่าหลังๆก็มีกรรมตามสนอง โดนเองให้หงุดหงิดบ้างเหมือนกัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องบอกว่าเค้าเป็นจุดเริ่มต้นให้ผมในหลายๆเรื่อง สอนผมให้รู้จักอะไรหลายๆมุม เปิดโลกให้กว้างขึ้น และบางอย่างที่ผมเรียนรู้มาจากเค้าก็ช่วยผมได้มากถึงทุกวันนี้ เรียกได้ว่า ไม่มีชักกี้ก็ไม่มีผมวันนี้ ผมยกให้เป็นคนสำคัญลำดับต้นๆเลยครับ ปัจจุบันแม้การตัดสินใจบวชนานของเค้าจะทำให้หลายคนเซ็งแต่ผมก็ยังเชื่อว่าเมื่อเค้าตัดสินใจเลือกมันก็ต้องดีอยู่แล้ว ดังที่เค้าเคยบอกว่า "You are my friend. So, you should respect my decision." แน่นอนครับผมก็เชื่อว่า "ชักกี้ทำพลาดได้ แต่ไม่เคยทำผิด" รู้สึกว่าจะเคยสัญญาไว้ว่าถ้าชักกี้จะบวชตลอดจริงๆรอจนผมเบื่อทางโลกแล้วตอนแก่ๆจะไปบวชด้วยกันตลอดด้วยสิเนี่ย = =" อันนี้ไม่รู้ว่าเจ้าตัวยังจำได้รึเปล่า เหอๆ
Chayapan Meesuk[ป่าน,ไอ้ผมยาว] ต้องพูดถึงคนนี้ด้วยครับ คนที่คอยช่วยเหลือผมหลายๆเรื่องถึงคนอื่นจะเห็นเป็น Legendary Character คือไม่ค่อยเห็นมัน ป่านเป็นคนเก่งมากครับ ถ้ามันจะทำนะ มาเรียนไม่กี่ทีโดดยกเทอมแล้วมาสอบยังได้เกรดดีกว่าคนตั้งใจเรียนบางคน = =" ป่านเป็นคนมี Individual Personality สูงมากซึ่งผมชอบ ไม่เหมือนใครแต่ก็ทำอะไรออกมาได้ดี เนื่องจากมีบุคลิกแบบกูไม่สนใคร บางคนจึงเขม่นๆ เป็นเพื่อนรร.เก่าของหลวงพี่และเป็นว่าที่รูมเมทตอนปีหนึ่งแต่พอแม่หลวงพี่มาเจอแล้วตกใจเลยไม่ให้อยู่ด้วย(555) เป็นคนที่ผมสนใจเพราะตอนชักกี้แนะนำให้ผมรู้จักตอนปีหนึ่งผมไปทักมันแล้วมันไม่สนใจนั่งอ่านการ์ตูนต่อ (-_-)ผมเลยคิดในใจว่าสาดดด กูจะทำให้มึงมาคุยกะกูให้ได้ ตอนหลังไม่ค่อยได้เจอเลยอะ คิดถึงเหมือนกัน จำได้คาใจว่าติดเงินมันอยู่ 100 บาทจนถึงตอนนี้ ตูส่งเงินใส่ซองไปให้มันที่บ้านได้มั้นเนี่ย
Chayanin Chamkam[หนึ่ง,ชญานิ้ล,นิ้ล,พ่อ,ป๋าหนึ่ง] คนดีของสังคมคร้าบบบ พ่อพระตลอดกาล ผู้พิสูจน์ทฤษฎีว่าไมผู้หญิงแม่งไม่ชอบคนดีวะ เป็นคนดีเสมอครับใครขอให้ช่วยอะไร ทำได้แกจะช่วย บอกให้มารับก็มา ^^ ถามว่าใครใจดีสุดในเพื่อน SIIT ของผม ก็ยกให้คนนี้แหละ ดีจนจะพาตัวเองซวยเอาหลายรอบ - -" ตัวนิ้ลเองก็เก่งนะแต่เวลาทำอะไรชอบหมดกำลังใจว่ะ... ต้องให้มีคนช่วยเชียร์ดิเนี่ย ผมว่าตั้งแต่เรียนมานั่งรถ Vios สีดำของนิ้ลเยอะสุดละ นั่งจนจำได้เหมือนรถตัวเอง 555 ใครไม่เคยพบเจอว่าคนดีเป็นยังไงให้ลองมาคบด้วยดูครับ ไม่ผิดหวัง
Leung King Chiu[คิงชิว,ชิว,LKC] หนุ่มอิมพอร์ทจากฮ่องกงเหมือนหลวงพี่ ตัวสัญชาติยังเป็นฮ่องกงอยู่ไม่เหมือนหลวงพี่ แต่ความสามารถภาษาไทยเป็นต่อครับขนาดคนไทยแท้ๆยังอาย เป็นคนที่นอนได้ทั้งวันและทุกที่ทุกเวลา ไม่ชอบนอนบนเตียงแต่นอนหน้าคอม ไม่ต้องใช้หมอนด้วย เป็นคนที่เก่งมากครับแต่ความตั้งใจต่ำกว่าตูอีก กว่าจะฮึดได้เนี่ย เพื่อนๆดันแทบตาย ต้องให้ยุก่อนตลอดถึงจะทำ เป็นคนใจเย็นที่สุดที่ผมเจอมา และก็ไม่ค่อยสู้คนด้วย (-_-) จะเห็นด้วยไม่เห็นด้วยมันก็เงียบตลอด แต่นั่นคือข้อดีนะ อยู่ด้วยแล้วจะสบายใจมาก เป็นตัวของตัวเองได้เต็มที่ เป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมกล้าพูดได้ว่า "สามารถพูดทุกเรื่องให้ฟังได้" ความจริงรู้จักตั้งกะปีหนึ่งแล้วละ แต่มาสนิทมากๆๆๆๆๆ ก็หลังจากไปฝึกงาน(ทำถ่อย)ญี่ปุ่นด้วยกัน อันนี้มีหลักฐานรูปภาพหลายอย่างแต่ไม่โชว์อะ เดี๋ยวตูเสียด้วย (555)
Liu Chun Hung[ชุนหง, LCH] คนนี้ก็แปลกดีครับ ไปสนิทด้วยเพราะเป็นรูมเมทของคนข้างบน ตอนไปรอเลยได้คุยและพบว่ามีหลายๆอย่างเหมือนกัน และ มีปัญหาเรื่องเหมือนๆกัน ทำให้ได้นอนคุยกันทั้งคืนหลายครั้ง เป็นคนขี้บ่นมาก มันบ่นได้ตลอดอะทุกเรื่อง แต่น่าสงสารมันเพราะมันปวดหลังแล้วหลับยาก แต่ผมกะคิงชิวหลับไม่ตื่นแถม Double กรน อีกทำให้มันลำบากชีวิตมาก เป็นอีกคนที่ร่วมขบวนการถ่อยตอนไปญี่ปุ่นรอบนั้น เป็นคนกล้าคิดกล้าทำชอบลองอะไรแปลกๆตลอด แต่มันชอบ "ทำพลาด" บ่อยๆ หลายๆเรื่องด้วย เป็นคนให้คติว่า "ความพยายามไม่ได่้นำมาซึ่งความสำเร็จเสมอไป" ซึ่งหลายๆคนตอนนี้เห็นด้วย
Kobkrit Viriyayudhakorn[ซี,ไอ้ซี,กอบเกรียน] ตัวเกรียนและคนขับรถประจำภาค เพราะรถมันใหญ่ เคยจุได้มากสุด 11 คน! ทีมฟุตบอลเหรอนั่น ที่เอามาใส่คนล่างสุดไม่ได้อะไรนะแต่จะให้มันปิดหัวท้ายกะหลวงพี่พอดี เป็นว่าที่คุณพ่อ รักครอบครัวมาก อะไรก็ต้องยกให้แฟนอันดับแรก แบบว่าใครอยากให้มันทำอะไรไปให้แฟนมันบอกมันอะเดี๋ยวมันทำ แต่ก็แสดงให้เห็นว่าคนเราพอจะมีครอบครัวความรับผิดชอบก็จะมากขึ้นตามไปด้วย เป็นโอตาคุคอมและSenior Programmer อะไรเกี่ยวกะเขียนโปรแกรมขอให้บอกมันชอบ ความเกรียนมันก็ระดับต้นๆเลยครับ เกรียนตั้งแต่เวลาปกติ เวลาเรียน หรือเล่นเกม เริ่มเกรียนตั้งกะก่อนเข้าปีหนึ่งอีกครับกับเหตุการณ์ที่คาราคาซังไปยันตอนปัจฉิมนิเทศน์ เหตุการณ์นี้ทำมันเสียวถึงรูตูดเลยทีเดียว [อยากรู้ว่าเรื่องอะไรไปถามมันเอง เหอๆ] เกรียนมากๆตอนปีสองครับจานหมัดถามจะเรียนปล่าวมันไม่อยากเรียนก็บอกให้ไม่สอนซะงั้น ความจริงตอนนั้นนี่เกรียนหมู่สี่ตัวรวมผม หลวงพี่ กะไอ้ป่านไปด้วย ทำให้ทั้งห้องรู้สึกเหมือนเรียนกันอยู่สี่ตัว ทำให้เพื่อนๆในห้องหลายคนเคืองมาก(แต่ก็สะใจดีว่ะ) ผมไม่ได้เริ่มก่อนนะ แค่หัวเราะเฉยๆ มันกะป่านทำเกรียนแล้วชักกี้คอยบอก skip จริงๆกูก็ไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกแต่เห็นเพื่อนมันเกรียนเลยเอาด้วย ตกลงเรียนผ่านมาแบบงงๆ - -" ไอ้ซีถึงไม่ได้เป็นคนดีแต่ก็ซื่อสัตย์มากครับ ไม่เคยใช้วิธีโกงใดๆเป็นคนชอบง้อคนอื่นมากแล้วก็ลังเลได้ง่ายเวลาโดนไซโค ตอนนี้ไม่เชื่อก็ลองถามมันดูดิว่าตกลงมึงอยากทำอะไรวะ
คนอื่นๆไว้ต่อโพสหน้าครับเหนื่อยแล้ว จะยาวไปแล้วด้วย
Saturday, November 1, 2008
Pub in Japan [TH]
ก่อนอื่นอยากจะขอบอกว่าบทความนี้ไม่เหมาะสำหรับเด็กและเยาวชนนะจ้ะ
วันนี้ได้มีประสบการณ์ไปเที่ยวผับในญี่ปุ่นครั้งแรกในการมาญี่ปุ่นคราวนี้ คราวก่อนตอนมาเคยไปแล้วครั้งนึงแต่เป็นผับชาวต่างชาติเยอะๆแถว Roppongi(六本木)อันนั้นรู้สึกเหมือนนั่งดริ้งค์(กินเหล้านี่แหละ)เฉยๆไม่รู้สึกว่าเหมือนไปผับในเมืองไทย คราวนี้ก็เลยอยากจะลองแบบอื่นดูมั่ง
เริ่มจากวันนี้ออกไปหา @Jazripper ตอนเย็นๆแล้วก็ไปที่หอของ @Jazripper ที่ Odaiba (大台場) เพื่อไปเก็บของและไปรอเพื่อนนักเรียนไทยจากโทได(東大)อีกคน พอไปเจอกันปุ้บเราก็ออกเดินหาของใส่ท้องเพราะยังไม่มีใครได้กินข้าวเย็นเลย เลือกไปเลือกมาสุดท้ายก็ ราเมนจนได้ แต่ราเมนที่นี่ไม่ธรรมดานะเอาร้านราเมน 6 ร้านมารวมกันที่เดียวเลยชื่อว่า ราโคคุ (ラコク) แต่ไอ้ @jazripper มันอ่านว่า "ราค็อก" ฟังดูไม่ค่อยน่ากินเลยว่ะ จริงๆแล้วมากินกันสองครั้งแล้วลองไปสองร้านคราวนี้ก็ลองร้านที่สามเป็นราเมนใส่หมูแบบเบคอนก็อร่อยดี หลังจากนั้นเราก็ไปกันที่หอ(หอชื่อ TIEC ชื่อญี่ปุ่นยาวมากขี้เกียจเขียน) เพื่อจะเก็บของพอดีวันนี้เป็นวัน Halloween เลยมี party ก็เลยได้อานิสงกินฟรีไปตามระเบียบครับ พูดถึงหอนี้กิจกรรมเยอะมาก อยู่ทำเลที่โอไดบะอีก สุดยอดเลยเนี่ย มีทั้ง museum ทะเล ออนเซน และอื่นๆเพียบ อยากรู้รายละเอียดตั้งให้เจ้าตัวเล่าเอง ^^ ในงานก็เริ่มดื่มๆไปนิดหน่อยครับ เราเริ่มออกเดินทางกัน 23.30 เดินไป 15 นาทีก็ถึงสถานีครับขึ้นรถไฟขบวนสุดท้ายเวลา 12.59 แล้วไปต่อรถหนึ่งครั้งก็ถึง ชิบุยะ(渋谷) ณ เวลาเที่ยงคืนครึ่ง ปกติคนที่นี่มักกลับกันด้วยรถไฟเที่ยวสุดท้าย แต่ถ้าคนอยู่ต่อคือโต้รุ่งครับแล้วรอกลับรถไฟเที่ยวแรกตอนตี5 แน่นอนเราก็เป็นหนึ่งในนั้น นั่งรอซักพักก็ไปสมทบกะกลุ่มเพื่อนๆพี่ครับรวมๆแล้วเกือบ 10 คนเห็นจะได้ มีทั้งคนมาเรียนภาษา ทำงาน หรือไม่ก็ เรียนมหาลัย เนื่องจากวันนี้เป็นวัน Halloween ก็จะมีคนแต่งตัว cosplay มาเดินตามท้องถนนมากมาย ส่วนใหญ่ก็เมาๆมาไม่ก็เฮฮาไปเรื่อย มีเมาจนยืนฉี่กลางสี่แยกก็มี พอบรรยากาศให้นี่ก็เล่นกันแรงดีครับมีคนนึงมาคุยกับสาวเกาหลีในกลุ่มแล้วอยู่ๆเห็นมันตบหัวผู้หญิง - -" ตอนแรกคิดว่ารู้จักกันตอนหลังมารู้ว่าไม่ใช่เลยแปลกใจกันหลายคน แต่สงสัยสาวเกาหลีจะชินนะไม่ได้ว่าอะไร ถ้าเป็นคนไทยคงมีเรื่องแน่ เดินซักพักเราก็ถึงผับครับ ชื่อว่า Atom
คนเยอะใช้ได้เลยครับขนาดว่าเวลาตีหนึ่งได้แล้ว ตอนเดินเข้าไปก็มีตรวจอาวุธหน่อยคนตรวจนี่กวนส้นตีนสัด เป็นไอ้มืด รู้สึกว่าญี่ปุ่นมักจ้างไอ้มืดมาเป็น Guard ของผับ คงคล้ายๆของไทยที่บางทีเอาพวกทหารเก่า บึ้กๆหน่อยมา จะได้สู้ได้เวลามีเรื่อง ค่าเข้าเมื่อลดด้วยโปรโมชั่นแล้ว ผู้ชาย 2000 , ผู้หญิง 1000 yen ฟรี 1 drink (ถ้าเป็นไทยผู้หญิงเข้าฟรีนะเนี่ยแบบ Hard Rock พัทยา ^0^) ตัวผับก็เป็นตึกเล็กๆครับสไตล์ญี่ปุ่น แต่มีหลายชั้นต้องขึ้นลิฟท์ไปชั้น 5 แล้วก็จะเดินขึ้นลงได้สามชั้นคือชั้น 4-5-6 ชั้นสามเป็นล็อคเกอร์เก็บของ ชั้นสองห้ามเข้าคงเป็นห้องสตาฟ บรรยากาศนี่ออกแบบผับไทยดีครับคือควันบุหรี่ลอยเต็มแสบตา = = ยังกะ กระฉ่อน หรือ CodeA สมัยก่อน คนมาเที่ยวผับนี้ส่วนใหญ่เป็นวัยรุ่นต่างกะที่Roppongi ที่จะมีอายุหน่อยและเน้นนั่งชิวๆ ที่นี่ไม่ครับ! ยังกะเอกมัย ทองหล่อ ยังไงยังงั้นเลย เบียดกันสุดๆพอๆกะ นั่งเล่น เลยครับ นับว่าบรรลุจุดประสงไปอย่างคือได้เบียดแน่นอนคร้าบ ทั้งเบียดทั้งเสียดสี สบายใจไป แต่ต้องระวังผู้ชายเต้นเบียดครับหากว่าท่านไม่ได้ชอบไม้ป่าเดียวกัน เพราะมันเต้นเบียดมาก ถ้าเป็นที่ไทยจะรู้กันครับผู้ชายจะไม่เบียดกันเองเด็ดขาด 555
ผู้หญิงในผับที่มาก็น่ารักเลยครับแล้วก็ข้อดีกว่าไทยคือมักจะไม่ได้มากะกลุ่มผู้ชายครับส่วนมากก็มากันเอง ซึ่งนี่ก็เพิ่มโอกาสในการ "เข้า" มากขึ้น ผู้หญิงที่นี่แต่งหน้าไม่มากเพราะงั้นเห็นยังไงออกไปยังคล้ายๆยังงั้นอยู่ ดีกว่าไทยที่บางทีออกมาข้างนอกแล้ว ตกใจรีบหาข้ออ้างกลับบ้านแทบไม่ทัน! การละเล่นหรือการเข้าหานี่ก็ทำได้ถึงเนื้อถึงตัวกว่าไทยครับเข้าไปเต้นๆคุยๆโอบๆ ถูๆได้ ถ้าเค้าใส่หูๆอะไรมาก็ไปดึงเล่นหรือเอามาเป็นข้ออ้างคุยได้ แต่วันนี้ผมเองยังไม่กล้าเข้าไปเปิดครับเพราะภาษาญี่ปุ่นห่วย -_-" แต่เราก็มีผู้กล้าครับไม่ได้ยอมให้คนอื่นเข้ามาสีสาวไทยฝ่ายเดียว เพื่อนจากโทไดที่บอกตอนแรกครับเข้าไปลุยกลางกลุ่มน้องๆหูกระต่ายครับ โดยมีพวกผมช่วยยืนล้อมๆกันคนอื่นเข้ามา เค้าตอดได้นานเหมือนกันครับแต่ อยู่ๆก็โดนอีกคนเข้ามาเต้นๆแล้วขอเบอร์ตัดหน้าซะงั้น มีพี่คนนึงบอกว่าต้องทำตัวบ้าๆเข้าไว้ที่นี่จะชอบแต่พี่เค้าบอกว่า กูยอมทำไม่ไหวว่ะ 555
ที่ติดใจข้างในนี้ก็มีสามสาวใส่ชุดพยาบาลครับ เป็นชุดพยาบาลแบบ บิกินี่ ปิดบนล่างอย่างละชิ้น เอวสวยงามครับจักเร้ก็สวยนะเรียบดี เดินตะลอนๆทั่วงานครับ แล้วที่นี่จะมีที่ให้ขึ้นไปยืนเต้นพิเศษครับใครพอใจก็ขึ้นไปดิ้นโชว์ได้ บนเวทีเลยก็ยังได้ครับ มีพี่คนไทยคนนึงขึ้นไปเต้นกะสามสาวนางพยาบาลด้วยนะ เยี่ยมครับต้องปรบมือให้ ^^ ดูจากลีลาการเต้นแล้วผมว่าสาวไทยเต้นได้พริ้วกว่าครับ (ท่าแบบ coyote อะ) เพื่อนๆที่มะก่อนไปผับด้วยกันก็เต้นได้พริ้วๆหลายคน ที่นี่เต้นยังแข็งๆหน่อยแต่นับว่ากล้ากว่าครับเพราะขึ้นไปที่สูงนี่กล้ามากและผมคิดว่าไม่น่าเมาด้วยนะเพราะเหล้าที่นี่ค่อนข้างแพง แต่ผมว่าก็ไม่แพงมากนะครับ cocktail แก้วละ 500 yen เกือบๆสองร้อยบ้านเรา วันก่อนผมไปที่นั่งเล่น smirnoff ขวดนึงก็ซัดไป 180 บาทเหมือนกันอะ
ออ ที่นี่ไม่มีที่นั่งนะครับเพราะคนเยอะแต่ละคนก็เลยยืนกันซะเมื่อยเลย มีโต้ะว่างๆบ้างเป็น Lady's seat ครับให้เฉพาะสาวๆนั่ง เออ พูดถึงที่นั่งนี่พอผม @jazripper กะเพื่อนอีกคนเดินผ่าน ผมก็ดูสาวๆที่นั่งอยู่ มีคนนึงมองกลับมาด้วยครับ (สนใจหรอ) เดินผ่านอีกหลายรอบก็ยังมองตามอีกครับ เป็นเพราะกูมองเหรอวะ - -" แต่ไม่กล้าเข้าไปลุยครับเพราะเค้าไม่ได้เต้นอยู่แต่นั่งพักแถมมีคนนึงในกลุ่มเค้าหลับพับคาโต้ะไปแล้วด้วย
ตอนกลับออกมาสรุปรู้สึกอารมณ์ผู้ชายแต่ละคนจะเซ็งๆ มีพี่คนนึงออกมาบ่นๆว่า "แม่ง ญี่ปุ่นนี่บ้าฝรั่งว่ะ" อันนี้จริงก็จริงครับแต่จริงๆผมว่าฝรั่งมันกล้าๆกว่าด้วยแหละถ้าทำแบบมันลองเข้าๆเสียบทุกกลุ่มอาจจะมี Fluke บ้าง ไอ้ฝรั่งนี่ก็พูดอังกฤษปนญี่ปุ่นมั่วๆเหมือนกัน แต่พี่เค้าก็บ่นๆต่อหน้าพี่ผู้หญิงคนอื่นๆเลย ดูไปแล้วคล้ายๆ หลิว ชุนหง(LCH)เลยว่ะบ่นๆตลอด คิดถึง ส่วนไอ้เพื่อนจากโทไดนี่ผมว่ามันเหมือนคิงชิว(LKC) เลยครับดูมันเสี้ยนมาก - -" อยากให้พี่ผู้หญิงไปขอเบอร์ให้ตลอด แถมบอกว่าคราวหน้าไม่ต้องถามแล้ว ฉุดเลยๆ และยังถามเรื่อง Kabukicho กะผมตลอด - -'' รู้สึกตั้งกะอยู่ที่นี่มาเจอเพื่อนร่วมอุดมการณ์เยอะดีว่ะ แต่ละคนคงเก็บกดที่อยู่มหาลัยแล้วเจอแต่ Nerds ในแลป 555 แต่ก็ดีละ ผมจะได้รู้สึกเหมือนตอนอยู่เมืองไทย แถมเวลารวมกลุ่มกันยังทำเถื่อนได้ด้วยอย่างวันนี้มีกลุ่มสาว มปลาย เดินผ่านเราก็มองกันพอเค้ามองกลับเราก็จ้องแบบเหลียวหลังเลยครับสะใจดี ส่วนเรื่องผับนี่ถ้าภาษาดีๆเมื่อไหร่หรือพร้อมกว่านี้ จะลองลุยดูอีกรอบ
ความจริงถ้าเป็นมะก่อนก็คงรู้สึกเซ็งๆไปกะเค้าด้วยแต่ ตอนนี้ผมว่าธรรมดาครับ กะจะไปหาสาวในผับมันก็ต้องมีได้บ้างไม่ได้บ้าง (ไม่ในผับก็แบบนี้แหละ) ความจริงก็ต้องเหวี่ยงแหดูเยอะๆหน่อยจะได้ไม่ obsess กะใครหรืออะไรอย่างเดียวมากเกินไป Life is a Game, Enjoy Playing It!
ไว้วันหลังมีโอกาสจะเขียน Review เรื่อง Inside-Out Kabukicho กะ Akihabara Dark-side อีกครับ :P
ปล. ข้อคิดเห็นทั้งหมดเป็นความคิดของผมจากที่เห็นมาไม่มีผิดหรือถูก ถ้ารับไม่ได้ก็เรื่องของมึง
วันนี้ได้มีประสบการณ์ไปเที่ยวผับในญี่ปุ่นครั้งแรกในการมาญี่ปุ่นคราวนี้ คราวก่อนตอนมาเคยไปแล้วครั้งนึงแต่เป็นผับชาวต่างชาติเยอะๆแถว Roppongi(六本木)อันนั้นรู้สึกเหมือนนั่งดริ้งค์(กินเหล้านี่แหละ)เฉยๆไม่รู้สึกว่าเหมือนไปผับในเมืองไทย คราวนี้ก็เลยอยากจะลองแบบอื่นดูมั่ง
เริ่มจากวันนี้ออกไปหา @Jazripper ตอนเย็นๆแล้วก็ไปที่หอของ @Jazripper ที่ Odaiba (大台場) เพื่อไปเก็บของและไปรอเพื่อนนักเรียนไทยจากโทได(東大)อีกคน พอไปเจอกันปุ้บเราก็ออกเดินหาของใส่ท้องเพราะยังไม่มีใครได้กินข้าวเย็นเลย เลือกไปเลือกมาสุดท้ายก็ ราเมนจนได้ แต่ราเมนที่นี่ไม่ธรรมดานะเอาร้านราเมน 6 ร้านมารวมกันที่เดียวเลยชื่อว่า ราโคคุ (ラコク) แต่ไอ้ @jazripper มันอ่านว่า "ราค็อก" ฟังดูไม่ค่อยน่ากินเลยว่ะ จริงๆแล้วมากินกันสองครั้งแล้วลองไปสองร้านคราวนี้ก็ลองร้านที่สามเป็นราเมนใส่หมูแบบเบคอนก็อร่อยดี หลังจากนั้นเราก็ไปกันที่หอ(หอชื่อ TIEC ชื่อญี่ปุ่นยาวมากขี้เกียจเขียน) เพื่อจะเก็บของพอดีวันนี้เป็นวัน Halloween เลยมี party ก็เลยได้อานิสงกินฟรีไปตามระเบียบครับ พูดถึงหอนี้กิจกรรมเยอะมาก อยู่ทำเลที่โอไดบะอีก สุดยอดเลยเนี่ย มีทั้ง museum ทะเล ออนเซน และอื่นๆเพียบ อยากรู้รายละเอียดตั้งให้เจ้าตัวเล่าเอง ^^ ในงานก็เริ่มดื่มๆไปนิดหน่อยครับ เราเริ่มออกเดินทางกัน 23.30 เดินไป 15 นาทีก็ถึงสถานีครับขึ้นรถไฟขบวนสุดท้ายเวลา 12.59 แล้วไปต่อรถหนึ่งครั้งก็ถึง ชิบุยะ(渋谷) ณ เวลาเที่ยงคืนครึ่ง ปกติคนที่นี่มักกลับกันด้วยรถไฟเที่ยวสุดท้าย แต่ถ้าคนอยู่ต่อคือโต้รุ่งครับแล้วรอกลับรถไฟเที่ยวแรกตอนตี5 แน่นอนเราก็เป็นหนึ่งในนั้น นั่งรอซักพักก็ไปสมทบกะกลุ่มเพื่อนๆพี่ครับรวมๆแล้วเกือบ 10 คนเห็นจะได้ มีทั้งคนมาเรียนภาษา ทำงาน หรือไม่ก็ เรียนมหาลัย เนื่องจากวันนี้เป็นวัน Halloween ก็จะมีคนแต่งตัว cosplay มาเดินตามท้องถนนมากมาย ส่วนใหญ่ก็เมาๆมาไม่ก็เฮฮาไปเรื่อย มีเมาจนยืนฉี่กลางสี่แยกก็มี พอบรรยากาศให้นี่ก็เล่นกันแรงดีครับมีคนนึงมาคุยกับสาวเกาหลีในกลุ่มแล้วอยู่ๆเห็นมันตบหัวผู้หญิง - -" ตอนแรกคิดว่ารู้จักกันตอนหลังมารู้ว่าไม่ใช่เลยแปลกใจกันหลายคน แต่สงสัยสาวเกาหลีจะชินนะไม่ได้ว่าอะไร ถ้าเป็นคนไทยคงมีเรื่องแน่ เดินซักพักเราก็ถึงผับครับ ชื่อว่า Atom
คนเยอะใช้ได้เลยครับขนาดว่าเวลาตีหนึ่งได้แล้ว ตอนเดินเข้าไปก็มีตรวจอาวุธหน่อยคนตรวจนี่กวนส้นตีนสัด เป็นไอ้มืด รู้สึกว่าญี่ปุ่นมักจ้างไอ้มืดมาเป็น Guard ของผับ คงคล้ายๆของไทยที่บางทีเอาพวกทหารเก่า บึ้กๆหน่อยมา จะได้สู้ได้เวลามีเรื่อง ค่าเข้าเมื่อลดด้วยโปรโมชั่นแล้ว ผู้ชาย 2000 , ผู้หญิง 1000 yen ฟรี 1 drink (ถ้าเป็นไทยผู้หญิงเข้าฟรีนะเนี่ยแบบ Hard Rock พัทยา ^0^) ตัวผับก็เป็นตึกเล็กๆครับสไตล์ญี่ปุ่น แต่มีหลายชั้นต้องขึ้นลิฟท์ไปชั้น 5 แล้วก็จะเดินขึ้นลงได้สามชั้นคือชั้น 4-5-6 ชั้นสามเป็นล็อคเกอร์เก็บของ ชั้นสองห้ามเข้าคงเป็นห้องสตาฟ บรรยากาศนี่ออกแบบผับไทยดีครับคือควันบุหรี่ลอยเต็มแสบตา = = ยังกะ กระฉ่อน หรือ CodeA สมัยก่อน คนมาเที่ยวผับนี้ส่วนใหญ่เป็นวัยรุ่นต่างกะที่Roppongi ที่จะมีอายุหน่อยและเน้นนั่งชิวๆ ที่นี่ไม่ครับ! ยังกะเอกมัย ทองหล่อ ยังไงยังงั้นเลย เบียดกันสุดๆพอๆกะ นั่งเล่น เลยครับ นับว่าบรรลุจุดประสงไปอย่างคือได้เบียดแน่นอนคร้าบ ทั้งเบียดทั้งเสียดสี สบายใจไป แต่ต้องระวังผู้ชายเต้นเบียดครับหากว่าท่านไม่ได้ชอบไม้ป่าเดียวกัน เพราะมันเต้นเบียดมาก ถ้าเป็นที่ไทยจะรู้กันครับผู้ชายจะไม่เบียดกันเองเด็ดขาด 555
ผู้หญิงในผับที่มาก็น่ารักเลยครับแล้วก็ข้อดีกว่าไทยคือมักจะไม่ได้มากะกลุ่มผู้ชายครับส่วนมากก็มากันเอง ซึ่งนี่ก็เพิ่มโอกาสในการ "เข้า" มากขึ้น ผู้หญิงที่นี่แต่งหน้าไม่มากเพราะงั้นเห็นยังไงออกไปยังคล้ายๆยังงั้นอยู่ ดีกว่าไทยที่บางทีออกมาข้างนอกแล้ว ตกใจรีบหาข้ออ้างกลับบ้านแทบไม่ทัน! การละเล่นหรือการเข้าหานี่ก็ทำได้ถึงเนื้อถึงตัวกว่าไทยครับเข้าไปเต้นๆคุยๆโอบๆ ถูๆได้ ถ้าเค้าใส่หูๆอะไรมาก็ไปดึงเล่นหรือเอามาเป็นข้ออ้างคุยได้ แต่วันนี้ผมเองยังไม่กล้าเข้าไปเปิดครับเพราะภาษาญี่ปุ่นห่วย -_-" แต่เราก็มีผู้กล้าครับไม่ได้ยอมให้คนอื่นเข้ามาสีสาวไทยฝ่ายเดียว เพื่อนจากโทไดที่บอกตอนแรกครับเข้าไปลุยกลางกลุ่มน้องๆหูกระต่ายครับ โดยมีพวกผมช่วยยืนล้อมๆกันคนอื่นเข้ามา เค้าตอดได้นานเหมือนกันครับแต่ อยู่ๆก็โดนอีกคนเข้ามาเต้นๆแล้วขอเบอร์ตัดหน้าซะงั้น มีพี่คนนึงบอกว่าต้องทำตัวบ้าๆเข้าไว้ที่นี่จะชอบแต่พี่เค้าบอกว่า กูยอมทำไม่ไหวว่ะ 555
ที่ติดใจข้างในนี้ก็มีสามสาวใส่ชุดพยาบาลครับ เป็นชุดพยาบาลแบบ บิกินี่ ปิดบนล่างอย่างละชิ้น เอวสวยงามครับจักเร้ก็สวยนะเรียบดี เดินตะลอนๆทั่วงานครับ แล้วที่นี่จะมีที่ให้ขึ้นไปยืนเต้นพิเศษครับใครพอใจก็ขึ้นไปดิ้นโชว์ได้ บนเวทีเลยก็ยังได้ครับ มีพี่คนไทยคนนึงขึ้นไปเต้นกะสามสาวนางพยาบาลด้วยนะ เยี่ยมครับต้องปรบมือให้ ^^ ดูจากลีลาการเต้นแล้วผมว่าสาวไทยเต้นได้พริ้วกว่าครับ (ท่าแบบ coyote อะ) เพื่อนๆที่มะก่อนไปผับด้วยกันก็เต้นได้พริ้วๆหลายคน ที่นี่เต้นยังแข็งๆหน่อยแต่นับว่ากล้ากว่าครับเพราะขึ้นไปที่สูงนี่กล้ามากและผมคิดว่าไม่น่าเมาด้วยนะเพราะเหล้าที่นี่ค่อนข้างแพง แต่ผมว่าก็ไม่แพงมากนะครับ cocktail แก้วละ 500 yen เกือบๆสองร้อยบ้านเรา วันก่อนผมไปที่นั่งเล่น smirnoff ขวดนึงก็ซัดไป 180 บาทเหมือนกันอะ
ออ ที่นี่ไม่มีที่นั่งนะครับเพราะคนเยอะแต่ละคนก็เลยยืนกันซะเมื่อยเลย มีโต้ะว่างๆบ้างเป็น Lady's seat ครับให้เฉพาะสาวๆนั่ง เออ พูดถึงที่นั่งนี่พอผม @jazripper กะเพื่อนอีกคนเดินผ่าน ผมก็ดูสาวๆที่นั่งอยู่ มีคนนึงมองกลับมาด้วยครับ (สนใจหรอ) เดินผ่านอีกหลายรอบก็ยังมองตามอีกครับ เป็นเพราะกูมองเหรอวะ - -" แต่ไม่กล้าเข้าไปลุยครับเพราะเค้าไม่ได้เต้นอยู่แต่นั่งพักแถมมีคนนึงในกลุ่มเค้าหลับพับคาโต้ะไปแล้วด้วย
ตอนกลับออกมาสรุปรู้สึกอารมณ์ผู้ชายแต่ละคนจะเซ็งๆ มีพี่คนนึงออกมาบ่นๆว่า "แม่ง ญี่ปุ่นนี่บ้าฝรั่งว่ะ" อันนี้จริงก็จริงครับแต่จริงๆผมว่าฝรั่งมันกล้าๆกว่าด้วยแหละถ้าทำแบบมันลองเข้าๆเสียบทุกกลุ่มอาจจะมี Fluke บ้าง ไอ้ฝรั่งนี่ก็พูดอังกฤษปนญี่ปุ่นมั่วๆเหมือนกัน แต่พี่เค้าก็บ่นๆต่อหน้าพี่ผู้หญิงคนอื่นๆเลย ดูไปแล้วคล้ายๆ หลิว ชุนหง(LCH)เลยว่ะบ่นๆตลอด คิดถึง ส่วนไอ้เพื่อนจากโทไดนี่ผมว่ามันเหมือนคิงชิว(LKC) เลยครับดูมันเสี้ยนมาก - -" อยากให้พี่ผู้หญิงไปขอเบอร์ให้ตลอด แถมบอกว่าคราวหน้าไม่ต้องถามแล้ว ฉุดเลยๆ และยังถามเรื่อง Kabukicho กะผมตลอด - -'' รู้สึกตั้งกะอยู่ที่นี่มาเจอเพื่อนร่วมอุดมการณ์เยอะดีว่ะ แต่ละคนคงเก็บกดที่อยู่มหาลัยแล้วเจอแต่ Nerds ในแลป 555 แต่ก็ดีละ ผมจะได้รู้สึกเหมือนตอนอยู่เมืองไทย แถมเวลารวมกลุ่มกันยังทำเถื่อนได้ด้วยอย่างวันนี้มีกลุ่มสาว มปลาย เดินผ่านเราก็มองกันพอเค้ามองกลับเราก็จ้องแบบเหลียวหลังเลยครับสะใจดี ส่วนเรื่องผับนี่ถ้าภาษาดีๆเมื่อไหร่หรือพร้อมกว่านี้ จะลองลุยดูอีกรอบ
ความจริงถ้าเป็นมะก่อนก็คงรู้สึกเซ็งๆไปกะเค้าด้วยแต่ ตอนนี้ผมว่าธรรมดาครับ กะจะไปหาสาวในผับมันก็ต้องมีได้บ้างไม่ได้บ้าง (ไม่ในผับก็แบบนี้แหละ) ความจริงก็ต้องเหวี่ยงแหดูเยอะๆหน่อยจะได้ไม่ obsess กะใครหรืออะไรอย่างเดียวมากเกินไป Life is a Game, Enjoy Playing It!
ไว้วันหลังมีโอกาสจะเขียน Review เรื่อง Inside-Out Kabukicho กะ Akihabara Dark-side อีกครับ :P
ปล. ข้อคิดเห็นทั้งหมดเป็นความคิดของผมจากที่เห็นมาไม่มีผิดหรือถูก ถ้ารับไม่ได้ก็เรื่องของมึง
Saturday, September 27, 2008
Journal#1.5 [TH]
ก่อนกลับหอแวะโทรศัพท์กลับบ้านด้วยบัตรที่เหลือจากที่มาฝึกงาน ซื้อของด้วยแล้วต้องหิ้วขึ้นไอ้เนินนั่นอีกกลับ ได้ซื้อชุดถูกๆแต่พอดูได้มาด้วย เพราะของจากสนามบินจะส่งถึงในวันรุ่งขึ้นเดี๋ยวไม่มีเสื้อเปลี่ยน ถึงห้องปุ้บ หลับไม่รู้เรื่องเลย แล้วตื่นมา 9 โมงครึ่งชิบหายละมันนัด 9 โมงนิ คิดว่าสายแล้วมันไม่รอตูชัวร์เลยรีบโทรหา โชคดีที่ยังไม่ไปรอคนอื่นๆอยู่ (โชคดีว่าพวกมันช้า) กว่าจะได้ออกก็ 10 โมงครึ่ง = = ตอนหลังมารู้ว่าเค้าเปลี่ยนเวลาเป็น 10 โมงแล้วเอาไปหยอดใน mail box แต่ตรูไม่ได้ดูว่ะ - -. แล้วพวกเรา(12 คน รวมตัวเองกะคนพาไป) ก็ไปสำนักงานเขต อาโอบะ เพื่อไปทำ Alien Registration ระหว่างทางก็เนินอีกละ ตูละเซ็ง...
ไปรออยู่นานเหมือนกันกว่าจะเสร็จ แล้วต้องมารับเองด้วย ระหว่างยื่นเอกสารเจอคนถือพาสปอร์ตไทยเหมือนกันด้วย ก็แม่คนที่ลงมาสายสุดแหละ (คนไทยต้องสายสินะ) คิดอยู่ว่าจะไปทักดีปล่าว เพราะว่ามันดูแปลกๆ ตอนหลังเค้าเห็นพาสปอร์ตเราบ้าง แล้วยืนดูเลยว่าใครจะไปหยิบ -_-" เลยรู้ว่าเราคนไทยก็เลยคุย เป็นเด็กจุฬาอะ เรียน Computer Science นี่ละ University Recommend เหมือนกันด้วย ตอนหลังมารู้ว่าแลปอยู่ตึกเดียวกันด้วยแต่คนละชั้น ที่ไม่อยากเข้าไปคุยตอนแรกเพราะรู้สึกแปลกๆ เห็นเวลาพวก international students คุยกันก็ถามแต่เรื่องทั่วๆไปเช่นชื่อไร มาจากไหน ... แล้วนั่งกันเงียบ ไรว้า บรรยากาศแปลกๆ ต้องให้ตูเล่นตลกให้ดูก่อนรึไงถึงจะเฮฮา -.- ได้ใบชั่วคราวมาไว้เปิดบัญชีกะซื้อมือถือ ของจริงต้องมาเอาด้วยตัวเองอีกที... แล้วเราก็กลับกัน บางส่วนกลับหอ บางส่วนไป Orientation ก่อน ส่วนผมไปแลป เราแวะกินข้าวกันที่โรงอาหารในมหาลัย ก่อนด้วย อ่านออกแค่ของที่เขียนด้วย Hiragana กะ Katagana เลยสั่งビーフカレแล้วแม่งหมด（ฟังออกด้วยนะว่าหมด）เลยสั่ง クリームチイズメンチ เขียนแบบนี้มั้งจำไม่ได้ ของอย่างอื่นก็หยิบใส่ถาดเอง เหมือนตอนมาฝึกงานแล้วไปคิดตังที่แคชเชียร์ มารู้ตอนหลังว่ามันมี Romanji เขียนข้างบนชื่ออาหารตัวเล็กๆ สาดดดดด
วันนี้งานก็ทำเอกสารที่เหลือให้ครบ จบการส่งเอกสาร Admission แล้วและก็ทำประกันสุขภาพพร้อมกับเปิดบัญชีที่ไปรษณีย์ ต้องเขียนที่อยู่เองเป็น Kanji ครับ อ้วกเป็นเลือดเลยทีเดียวนั่งคัดตามทีละตัว ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงกว่า เซ็งทั้งผมทั้งติวเตอร์ แล้วเราก็กลับแลปกัน เค้าก็พาไปอธิบาย facilities ในมหาลัย ไอ้ยิมน่่ีน่าใช้ดีนะ ไว้ไปลองหลังได้ Student Card อ้อ แต่ตอนนี้ได้ 学籍番号 หรือ Student ID แล้ว
กลับมาถึงหอดึกๆเลย ของที่ให้ส่งมาอยู่ในห้องคนดูแลหอ ต้องโทรเรียกติวเตอร์ให้เปิดให้ ไอ้คนที่รู้จักไม่อยู่เลยโทรไปห้องอีกคน (ด้านได้อายอดเฟร้ย) เป็นสาวจีน นั่งจัดห้องซะเหนื่อยเลย เน็ตหอมันออน msn ไม่ได้เลยใช้ web msn เอา ดีหน่อยว่าตอนหลังลองว่ามันใช้ Skype ได้
ดึกๆมีคนไทยมาถามที่ห้องเรื่องเอกสารกะ Orientation ทำไปทำมากลายเป็นว่าเราเป็นคนที่ทำเอกสารเรียบร้อยคนแรกเลย (ได้ไงวะ) แล้วรู้เรื่องกำหนดการเยอะสุดแบบงงๆ -_-" ในหอมีคนไทยอีก 4 คนมั้งตอนนี้ที่เจอ เป็นผู้หญิงหมด เจี๊ยวจ้าวดี ทำให้นึกถึง LKC's Girlfriend อันนี้ใครรู้จักคงนึกภาพออก มะวานกิน おでん ไปอร่อยดีนะไม่แพงด้วย แต่อยากกิน やぎいも อะตั้งแต่บนเครื่องบินแล้ว มีแต่ที่ขายแต่ของหมด -_-
โดยรวมจนถึงตอนนี้คงบอกว่าชอบครับชีวิตที่นี่ อยากเป็นภาษาญี่ปุ่นเร็วคงมันกว่านี้ เรื่อง research topics ด้วยอาทิตย์หน้าคงต้องดูเรื่องลงทะเบียนเรียนแล้วดูว่าอาจารย์จะให้ทำอะไรบ้าง ส่วนตัวแล้วผมไม่ค่อยตื่นเต้นมากกะการไปอยู่ต่างประเทศเพราะก็ไปบ่อยเหมือนกัน มีประสบการณ์ตกเครื่องต้องอยู่ต่อ และ พาสปอร์ต หายมาแล้ว ตัวเองทำเรื่องพลาดๆไว้ก็เยอะ ตอนนี้เลยเจอปัญหาอะไรก็เลยไม่ตื่นเต้นมากนัก (แต่อย่ามีเลยจะดีมาก) พูดถึงสาวๆที่นี่ (ไอ้@kobkrit) มันถามมา ผมว่าก็ดีนะ น่ารักเยอะสำหรับคนที่ชอบสไตล์ขาวๆแอ้บๆ อย่าง LKC หรือ LCH เรื่องหุ่นนี่คนไทยน่าจะดีกว่ามั้ง ไม่รู้ไม่ได้นับ เรื่องนิสัยใจคอผมว่าคนใจดีนะช่วยอย่างเต็มใจ พวกคนที่บริการก็พูดดีมาก ยุโรปนี่ผมว่าคนขายยังหยาบๆ ที่แน่ๆผมว่าดีกว่า Taxi ไทย 100% เรื่องของกินบางคนอาจจะบอกว่ารสชาติเบา ผมว่ามันไม่เบานะรสมันเข้มทีเดียวแหละเพราะเค้ากินข้าวกะกับสลับคำกัน ไม่ใช่ตักกับข้าวมารวมกันแล้วกินแบบคนไทย รสกับข้าวจึงอ่อนกว่า ถ้าเอากับมาลงข้าวแล้วจะเกิดอาการ "คีบไม่ติด" ได้ส่วนเรื่องเผ็ดก็ไม่เผ็ดอยู่แล้ว แต่ผมปกติก็ไม่กินเผ็ดมากเลยเฉยๆ เพราะหลังๆเพื่อนคนจีนเยอะ -_- ชอบกินจืด ไว้รอ @jazripper มาคงมันกว่านี้กะว่่าจะพูดแต่ Eng กะ Jap ด้วยเป็นการฝึก แล้วจะได้ไป shopping แล้วเที่ยวๆ จิงๆข้อดีของการรวมกลุ่มสมาคมคนไทยก็เพราะได้ไปเที่ยวด้วยกันนี่ละถ้าอยู่ตลอด เดี๋ยวเรียนภาษาช้า
ผมว่าอาจารย์ของผมใจดีนะไม่บังคับให้เข้าแลปด้วย แต่ต้องเข้าแหละ เดี๋ยวตาย อาจารย์แกตลกดีขี้เล่นแล้วก็ช่วยนู่นๆนี่ๆ คนในแล็ปเยอะติดว่าคงเข้าไปกอดแบบตอนทำกะ @Cholwich ไม่ได้เด๋วโดนกลับบ้านก่อนกำหนด สภาพห้องแลปเหมือนบ้านเลยอะ มีการทักทายตอนเข้่าหรือกลับ แยกขยะ คนกลับหลังต้องปิดไฟ ดึกปลั้ก คนมาก่อนต้องเติมน้ำกระติกร้อนแล้วเสียบปลั้ก เป็นต้น ได้ทำไอ้ป้ายที่ไว้เลื่อนไปๆมาๆบอกว่าตอนนี้อยู่ไหนทำอะไรอยู่ด้วยนะ รู้สึกดีว่าเป็นที่ของเรา แต่ตอนมาฝึกงานก็ประมาณนี้ เพราะแต่ละคนใช้เวลาอยู่กะแลปนานมาก เหมือนบ้าน บางทีอยู่กันถึงเที่ยงคืนหรือเช้า (เลยมีเตียงให้) เรื่องทำงานหนักนี่ไม่ใช่แค่ที่ญี่ปุ่นนะเพื่อนผมที่เรียนอยู่ไต้หวันก็บอกว่าแบบนี้แหละ กลางคืนแล้วยังมีคนเดินเข้ามหาลัยไปทำงาน มีแต่คนไทยอะมั้งที่ชิวๆสุดแล้ว แต่หลังๆ Salary Man ของไทยก็เริ่มงานหนักแล้วแฮะ
สุดท้ายขอขอบคุณ สาวบนรถไฟ กะ น้องๆม.ปลายที่เดินผ่านหน้ามหาลัยนะครับ ทำให้รู้สึกว่าคิดถูกแล้วที่มาเรียนที่นี่ อิๆ ล้อเล่นครับ แต่พูดจริง อ้าว...
ไปรออยู่นานเหมือนกันกว่าจะเสร็จ แล้วต้องมารับเองด้วย ระหว่างยื่นเอกสารเจอคนถือพาสปอร์ตไทยเหมือนกันด้วย ก็แม่คนที่ลงมาสายสุดแหละ (คนไทยต้องสายสินะ) คิดอยู่ว่าจะไปทักดีปล่าว เพราะว่ามันดูแปลกๆ ตอนหลังเค้าเห็นพาสปอร์ตเราบ้าง แล้วยืนดูเลยว่าใครจะไปหยิบ -_-" เลยรู้ว่าเราคนไทยก็เลยคุย เป็นเด็กจุฬาอะ เรียน Computer Science นี่ละ University Recommend เหมือนกันด้วย ตอนหลังมารู้ว่าแลปอยู่ตึกเดียวกันด้วยแต่คนละชั้น ที่ไม่อยากเข้าไปคุยตอนแรกเพราะรู้สึกแปลกๆ เห็นเวลาพวก international students คุยกันก็ถามแต่เรื่องทั่วๆไปเช่นชื่อไร มาจากไหน ... แล้วนั่งกันเงียบ ไรว้า บรรยากาศแปลกๆ ต้องให้ตูเล่นตลกให้ดูก่อนรึไงถึงจะเฮฮา -.- ได้ใบชั่วคราวมาไว้เปิดบัญชีกะซื้อมือถือ ของจริงต้องมาเอาด้วยตัวเองอีกที... แล้วเราก็กลับกัน บางส่วนกลับหอ บางส่วนไป Orientation ก่อน ส่วนผมไปแลป เราแวะกินข้าวกันที่โรงอาหารในมหาลัย ก่อนด้วย อ่านออกแค่ของที่เขียนด้วย Hiragana กะ Katagana เลยสั่งビーフカレแล้วแม่งหมด（ฟังออกด้วยนะว่าหมด）เลยสั่ง クリームチイズメンチ เขียนแบบนี้มั้งจำไม่ได้ ของอย่างอื่นก็หยิบใส่ถาดเอง เหมือนตอนมาฝึกงานแล้วไปคิดตังที่แคชเชียร์ มารู้ตอนหลังว่ามันมี Romanji เขียนข้างบนชื่ออาหารตัวเล็กๆ สาดดดดด
วันนี้งานก็ทำเอกสารที่เหลือให้ครบ จบการส่งเอกสาร Admission แล้วและก็ทำประกันสุขภาพพร้อมกับเปิดบัญชีที่ไปรษณีย์ ต้องเขียนที่อยู่เองเป็น Kanji ครับ อ้วกเป็นเลือดเลยทีเดียวนั่งคัดตามทีละตัว ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงกว่า เซ็งทั้งผมทั้งติวเตอร์ แล้วเราก็กลับแลปกัน เค้าก็พาไปอธิบาย facilities ในมหาลัย ไอ้ยิมน่่ีน่าใช้ดีนะ ไว้ไปลองหลังได้ Student Card อ้อ แต่ตอนนี้ได้ 学籍番号 หรือ Student ID แล้ว
กลับมาถึงหอดึกๆเลย ของที่ให้ส่งมาอยู่ในห้องคนดูแลหอ ต้องโทรเรียกติวเตอร์ให้เปิดให้ ไอ้คนที่รู้จักไม่อยู่เลยโทรไปห้องอีกคน (ด้านได้อายอดเฟร้ย) เป็นสาวจีน นั่งจัดห้องซะเหนื่อยเลย เน็ตหอมันออน msn ไม่ได้เลยใช้ web msn เอา ดีหน่อยว่าตอนหลังลองว่ามันใช้ Skype ได้
ดึกๆมีคนไทยมาถามที่ห้องเรื่องเอกสารกะ Orientation ทำไปทำมากลายเป็นว่าเราเป็นคนที่ทำเอกสารเรียบร้อยคนแรกเลย (ได้ไงวะ) แล้วรู้เรื่องกำหนดการเยอะสุดแบบงงๆ -_-" ในหอมีคนไทยอีก 4 คนมั้งตอนนี้ที่เจอ เป็นผู้หญิงหมด เจี๊ยวจ้าวดี ทำให้นึกถึง LKC's Girlfriend อันนี้ใครรู้จักคงนึกภาพออก มะวานกิน おでん ไปอร่อยดีนะไม่แพงด้วย แต่อยากกิน やぎいも อะตั้งแต่บนเครื่องบินแล้ว มีแต่ที่ขายแต่ของหมด -_-
โดยรวมจนถึงตอนนี้คงบอกว่าชอบครับชีวิตที่นี่ อยากเป็นภาษาญี่ปุ่นเร็วคงมันกว่านี้ เรื่อง research topics ด้วยอาทิตย์หน้าคงต้องดูเรื่องลงทะเบียนเรียนแล้วดูว่าอาจารย์จะให้ทำอะไรบ้าง ส่วนตัวแล้วผมไม่ค่อยตื่นเต้นมากกะการไปอยู่ต่างประเทศเพราะก็ไปบ่อยเหมือนกัน มีประสบการณ์ตกเครื่องต้องอยู่ต่อ และ พาสปอร์ต หายมาแล้ว ตัวเองทำเรื่องพลาดๆไว้ก็เยอะ ตอนนี้เลยเจอปัญหาอะไรก็เลยไม่ตื่นเต้นมากนัก (แต่อย่ามีเลยจะดีมาก) พูดถึงสาวๆที่นี่ (ไอ้@kobkrit) มันถามมา ผมว่าก็ดีนะ น่ารักเยอะสำหรับคนที่ชอบสไตล์ขาวๆแอ้บๆ อย่าง LKC หรือ LCH เรื่องหุ่นนี่คนไทยน่าจะดีกว่ามั้ง ไม่รู้ไม่ได้นับ เรื่องนิสัยใจคอผมว่าคนใจดีนะช่วยอย่างเต็มใจ พวกคนที่บริการก็พูดดีมาก ยุโรปนี่ผมว่าคนขายยังหยาบๆ ที่แน่ๆผมว่าดีกว่า Taxi ไทย 100% เรื่องของกินบางคนอาจจะบอกว่ารสชาติเบา ผมว่ามันไม่เบานะรสมันเข้มทีเดียวแหละเพราะเค้ากินข้าวกะกับสลับคำกัน ไม่ใช่ตักกับข้าวมารวมกันแล้วกินแบบคนไทย รสกับข้าวจึงอ่อนกว่า ถ้าเอากับมาลงข้าวแล้วจะเกิดอาการ "คีบไม่ติด" ได้ส่วนเรื่องเผ็ดก็ไม่เผ็ดอยู่แล้ว แต่ผมปกติก็ไม่กินเผ็ดมากเลยเฉยๆ เพราะหลังๆเพื่อนคนจีนเยอะ -_- ชอบกินจืด ไว้รอ @jazripper มาคงมันกว่านี้กะว่่าจะพูดแต่ Eng กะ Jap ด้วยเป็นการฝึก แล้วจะได้ไป shopping แล้วเที่ยวๆ จิงๆข้อดีของการรวมกลุ่มสมาคมคนไทยก็เพราะได้ไปเที่ยวด้วยกันนี่ละถ้าอยู่ตลอด เดี๋ยวเรียนภาษาช้า
ผมว่าอาจารย์ของผมใจดีนะไม่บังคับให้เข้าแลปด้วย แต่ต้องเข้าแหละ เดี๋ยวตาย อาจารย์แกตลกดีขี้เล่นแล้วก็ช่วยนู่นๆนี่ๆ คนในแล็ปเยอะติดว่าคงเข้าไปกอดแบบตอนทำกะ @Cholwich ไม่ได้เด๋วโดนกลับบ้านก่อนกำหนด สภาพห้องแลปเหมือนบ้านเลยอะ มีการทักทายตอนเข้่าหรือกลับ แยกขยะ คนกลับหลังต้องปิดไฟ ดึกปลั้ก คนมาก่อนต้องเติมน้ำกระติกร้อนแล้วเสียบปลั้ก เป็นต้น ได้ทำไอ้ป้ายที่ไว้เลื่อนไปๆมาๆบอกว่าตอนนี้อยู่ไหนทำอะไรอยู่ด้วยนะ รู้สึกดีว่าเป็นที่ของเรา แต่ตอนมาฝึกงานก็ประมาณนี้ เพราะแต่ละคนใช้เวลาอยู่กะแลปนานมาก เหมือนบ้าน บางทีอยู่กันถึงเที่ยงคืนหรือเช้า (เลยมีเตียงให้) เรื่องทำงานหนักนี่ไม่ใช่แค่ที่ญี่ปุ่นนะเพื่อนผมที่เรียนอยู่ไต้หวันก็บอกว่าแบบนี้แหละ กลางคืนแล้วยังมีคนเดินเข้ามหาลัยไปทำงาน มีแต่คนไทยอะมั้งที่ชิวๆสุดแล้ว แต่หลังๆ Salary Man ของไทยก็เริ่มงานหนักแล้วแฮะ
สุดท้ายขอขอบคุณ สาวบนรถไฟ กะ น้องๆม.ปลายที่เดินผ่านหน้ามหาลัยนะครับ ทำให้รู้สึกว่าคิดถูกแล้วที่มาเรียนที่นี่ อิๆ ล้อเล่นครับ แต่พูดจริง อ้าว...
Journal#1 [TH]
อืม เนื่องจากใช้ภาษาอังกฤษแล้วดูไม่สะใจ เลยใช้ไทยดีกว่า... เถื่อนดี
วันแรกที่ไปนี่ก็มีฮาแล้ว เนื่องจากกระเป๋าที่จะเอาขึ้นเครื่องมันเยอะไป ตั้ง 3 ใบแน่ะ เลยนั่งจัดใหม่ยุบจนมันเหลือสองใบหน้าที่เข้า Gate ปรากฏว่าตอนไป ตรวจกระเป๋า มีคนถือป้ายเที่ยวบินมาตามว่าให้ขึ้นเครื่องได้แล้ว คนครบแล้ว เลยรีบโกย ไปขึ้นเครื่อง เวลารีบๆนี่ดูทางเดินมันย้าวยาว พอไปถึงบนเครื่องมี แอร์(โฮสเตส)อยู่ 3 แบบมั้ง ที่พูดไทย ญี่ปุ่น กะ อังกฤษ แต่ละคนก็จะแยกไปบริการลูกค้าชาตินั้นๆ เวลาเค้าพูดกันเห็นใช้ภาษาอังกฤษนะ คงเพราะแอร์บางคนพูดญี่ปุ่นไม่ได้ ซักพักก็ได้กินของว่าง แล้วนอน พอเช้าก็มีของกินให้ มีข้าวต้มหมู そうめん, ผักต้ม และผลไม้ ไอ้ชุดผักต้มนี่เค็มๆดีอ่ะ ต้มกะ โชยุมั้ง ที่ตลกคือน้ำจิ้ม そうめん มันเขียนว่า めんそう จะสลับกันทำไมหว่า ตอนอยู่บนเครื่องได้ดูสารคดีเกี่ยวกะมันฝรั่งของจังหวัดอะไรไม่รู้ กินได้ดิบๆด้วยมั้งหยิบมาปอกกินเฉย เอาไปต้ม หรือว่าบดแล้วทอดก็ได้ น่ากินอ่ะ
พอลงปุ้บแถว foreign passport ยาวเหยียด แถมจะเข้าคิวไปด้วยกรอก Immigration card ไปด้วยมันก็ไม่ให้ ไล่กลับไปกรอกที่โต้ะ เซงเลยลักไก่ไม่ได้... หมดเวลากะไอ้เข้าคิว ไป 40 นาทีได้ตอนถามก็ยื่นพาสปอร์ต กะ certificate ไปเลยไม่มีปัญหา ถามนิดๆหน่อยๆ ก็ปล่อยออกไปได้ ตอนค้นตัวตรวจภาษีก็แป้บเดียว ตรวจเสื้อนอกกะในรองเท้า คงกลัวยาเสพติดอะแหละ
ออกมาปุ้บเห็นแว้บๆว่าคนที่หน้าเหมือนคนที่จะมารับเดินออกไปกะอีกคนนึง เลยคิดว่าไม่ใช่มั้งแล้วเดินไปหาจุดนัดพบ เดินเลยไปเลยมาหลายที จิงๆมันใกล้มากจนหาไม่เจอ มีห้องเล่นเน็ตด้วย 10 นาที 100 เยนใช้หยอดเหรียญเอา รอสักพัก... ไมมันไม่มาวะ เลยลองโทรหา ลองอยู่สองทีโทรติด คุยไปคุยมาเลยรู้ว่าเค้ารับคนผิดไป ให้รอเดี๋ยวจะกลับมา รออยู่เกือบ 2 ชม ได้เพราะว่าบัสมันใช้เวลาวิ่งชั่วโมงนึงถึงจะถึง เค้าบอกว่าคิดว่าไอ้คนนั้นเป็นเราเห็นถามมันว่าใช่เปล่ามันไม่ตอบแต่ถามกลับว่านี่ใช่คนที่จะมารับรึเปล่า เลยเข้าใจผิดกัน คนมารับขอโทษใหญ่ แต่ผมว่าฮาอะไม่ได้คิดไร แล้วก็ส่งของกลับหอก่อนด้วยบริการสนามบิน แล้วซื้อตั๋วรถบัส (มันเรียก แอร์พอร์ต ลีมูซีน) แล้วต่อรถไฟอีกนานเลย ลงปุ้บกินอะไรหน่อยเพราะมันบ่ายแล้ว ก็เดินไปหอต่อโดยผ่านโคตรพ่อเนิน แม่งสูงสาดดด แบกเป้หนักๆมาอีกเลยมันเลย กว่าจะถึงรู้สึกมันใกล้ไกล แล้วเค้าก็แนะนำเรากะคนดูแลหอ แล้วก็จะมีติวเตอร์อีกคนช่วยกรอกเอกสารแล้วนัดว่าพรุ่งนี้ไปทำ Alien Registration กัน 9 โมง เสร็จแล้วเค้าถามว่าเหนื่อยมั้ย ผมบอกว่าไม่เหนื่อย (จิงๆทั้งเหนื่อยทั้งง่วง บนเครื่องได้นอนแป้บเดียวนั่งหาวทั้งวัน) เราก็เลยไปมหาลัยกัน [ผ่านไอ้เนินนั่นอีกรอบ] นั่งรถครึ่ง ชม ก็ถึงออกมาหน้าสถานีปุ้บก็เจอมหาลัยเลยอะ ดีจัง มีชมรมดนตรีซ้อมกันเสียงดังดีระหว่างทางเดิน แล้วก็ถึงตึกของเรา ได้ตัว key tag ไว้เปิดห้องมาด้วย ดีจัง เข้าไปก็ไปช่วยอาจารย์กรอกเอกสารกะ ทักทายคนอื่นๆ แต่ละคนอยู่กันดึกดีนะ ขยันมาก รู้สึกว่าห้องแลปเป็นบ้านเลย มีเตียงนอนด้วย ซึ่งอยู่ข้างโต้ะกรู -_- จะได้ทำงานจิงปล่าววะ แล้วก้อทำ account mail ก่อนกลับอาจารย์ก็พาไปเลี้ยงข้าว กะ เบียร์ รู้สึกว่าตั้งแต่มานี่ จะกลายเป็นคนกินช้าสุดเลยอะ ทั้งๆที่ปกติผมว่าผมกินเร็วแล้วนา แต่เรื่องกินเร็วนี่รู้ตั้งกะมาฝึกงานคราวก่อนแล้วอะ กินม่ายค่อยทันมันต้องเพิ่มสปีด
... ที่เหลือไว้โพสหน้าเดี๋ยวมันยาวเกิน ...
วันแรกที่ไปนี่ก็มีฮาแล้ว เนื่องจากกระเป๋าที่จะเอาขึ้นเครื่องมันเยอะไป ตั้ง 3 ใบแน่ะ เลยนั่งจัดใหม่ยุบจนมันเหลือสองใบหน้าที่เข้า Gate ปรากฏว่าตอนไป ตรวจกระเป๋า มีคนถือป้ายเที่ยวบินมาตามว่าให้ขึ้นเครื่องได้แล้ว คนครบแล้ว เลยรีบโกย ไปขึ้นเครื่อง เวลารีบๆนี่ดูทางเดินมันย้าวยาว พอไปถึงบนเครื่องมี แอร์(โฮสเตส)อยู่ 3 แบบมั้ง ที่พูดไทย ญี่ปุ่น กะ อังกฤษ แต่ละคนก็จะแยกไปบริการลูกค้าชาตินั้นๆ เวลาเค้าพูดกันเห็นใช้ภาษาอังกฤษนะ คงเพราะแอร์บางคนพูดญี่ปุ่นไม่ได้ ซักพักก็ได้กินของว่าง แล้วนอน พอเช้าก็มีของกินให้ มีข้าวต้มหมู そうめん, ผักต้ม และผลไม้ ไอ้ชุดผักต้มนี่เค็มๆดีอ่ะ ต้มกะ โชยุมั้ง ที่ตลกคือน้ำจิ้ม そうめん มันเขียนว่า めんそう จะสลับกันทำไมหว่า ตอนอยู่บนเครื่องได้ดูสารคดีเกี่ยวกะมันฝรั่งของจังหวัดอะไรไม่รู้ กินได้ดิบๆด้วยมั้งหยิบมาปอกกินเฉย เอาไปต้ม หรือว่าบดแล้วทอดก็ได้ น่ากินอ่ะ
พอลงปุ้บแถว foreign passport ยาวเหยียด แถมจะเข้าคิวไปด้วยกรอก Immigration card ไปด้วยมันก็ไม่ให้ ไล่กลับไปกรอกที่โต้ะ เซงเลยลักไก่ไม่ได้... หมดเวลากะไอ้เข้าคิว ไป 40 นาทีได้ตอนถามก็ยื่นพาสปอร์ต กะ certificate ไปเลยไม่มีปัญหา ถามนิดๆหน่อยๆ ก็ปล่อยออกไปได้ ตอนค้นตัวตรวจภาษีก็แป้บเดียว ตรวจเสื้อนอกกะในรองเท้า คงกลัวยาเสพติดอะแหละ
ออกมาปุ้บเห็นแว้บๆว่าคนที่หน้าเหมือนคนที่จะมารับเดินออกไปกะอีกคนนึง เลยคิดว่าไม่ใช่มั้งแล้วเดินไปหาจุดนัดพบ เดินเลยไปเลยมาหลายที จิงๆมันใกล้มากจนหาไม่เจอ มีห้องเล่นเน็ตด้วย 10 นาที 100 เยนใช้หยอดเหรียญเอา รอสักพัก... ไมมันไม่มาวะ เลยลองโทรหา ลองอยู่สองทีโทรติด คุยไปคุยมาเลยรู้ว่าเค้ารับคนผิดไป ให้รอเดี๋ยวจะกลับมา รออยู่เกือบ 2 ชม ได้เพราะว่าบัสมันใช้เวลาวิ่งชั่วโมงนึงถึงจะถึง เค้าบอกว่าคิดว่าไอ้คนนั้นเป็นเราเห็นถามมันว่าใช่เปล่ามันไม่ตอบแต่ถามกลับว่านี่ใช่คนที่จะมารับรึเปล่า เลยเข้าใจผิดกัน คนมารับขอโทษใหญ่ แต่ผมว่าฮาอะไม่ได้คิดไร แล้วก็ส่งของกลับหอก่อนด้วยบริการสนามบิน แล้วซื้อตั๋วรถบัส (มันเรียก แอร์พอร์ต ลีมูซีน) แล้วต่อรถไฟอีกนานเลย ลงปุ้บกินอะไรหน่อยเพราะมันบ่ายแล้ว ก็เดินไปหอต่อโดยผ่านโคตรพ่อเนิน แม่งสูงสาดดด แบกเป้หนักๆมาอีกเลยมันเลย กว่าจะถึงรู้สึกมันใกล้ไกล แล้วเค้าก็แนะนำเรากะคนดูแลหอ แล้วก็จะมีติวเตอร์อีกคนช่วยกรอกเอกสารแล้วนัดว่าพรุ่งนี้ไปทำ Alien Registration กัน 9 โมง เสร็จแล้วเค้าถามว่าเหนื่อยมั้ย ผมบอกว่าไม่เหนื่อย (จิงๆทั้งเหนื่อยทั้งง่วง บนเครื่องได้นอนแป้บเดียวนั่งหาวทั้งวัน) เราก็เลยไปมหาลัยกัน [ผ่านไอ้เนินนั่นอีกรอบ] นั่งรถครึ่ง ชม ก็ถึงออกมาหน้าสถานีปุ้บก็เจอมหาลัยเลยอะ ดีจัง มีชมรมดนตรีซ้อมกันเสียงดังดีระหว่างทางเดิน แล้วก็ถึงตึกของเรา ได้ตัว key tag ไว้เปิดห้องมาด้วย ดีจัง เข้าไปก็ไปช่วยอาจารย์กรอกเอกสารกะ ทักทายคนอื่นๆ แต่ละคนอยู่กันดึกดีนะ ขยันมาก รู้สึกว่าห้องแลปเป็นบ้านเลย มีเตียงนอนด้วย ซึ่งอยู่ข้างโต้ะกรู -_- จะได้ทำงานจิงปล่าววะ แล้วก้อทำ account mail ก่อนกลับอาจารย์ก็พาไปเลี้ยงข้าว กะ เบียร์ รู้สึกว่าตั้งแต่มานี่ จะกลายเป็นคนกินช้าสุดเลยอะ ทั้งๆที่ปกติผมว่าผมกินเร็วแล้วนา แต่เรื่องกินเร็วนี่รู้ตั้งกะมาฝึกงานคราวก่อนแล้วอะ กินม่ายค่อยทันมันต้องเพิ่มสปีด
... ที่เหลือไว้โพสหน้าเดี๋ยวมันยาวเกิน ...
Journal#1 [Eng]
Since there are many things happen to me during this period, I decided to keep journals as my reminder. The formal ones will be written in English and the explicit contents will be in Thai.
I have come to Japan to study master degree courses. I know from the start that it would not be easy for me with my low Japanese skill and academic abilities. Though, I hope that my short term training [2 weeks] and living abroad experiences will help me to survive here in Tokyo, Japan.
You may think that living in Tokyo is better than in farther cities. Actually, it does not make much different. Though you may have signs written in English, normal citizens will not have conversation with you in English. And what English signs tell you is limited and sometimes not in direct translation. I realize it this time since now I can read Hiragana, Katagana and few Kanji. Combining with my past experiences, I now have no problem in using Japanese complicated train routes.
The real difficulty is that I have to go through a lot of process that deals with documentation. In my opinion, I think it's weird to have documents for foreigner written in pure Japanese. Comparing to Thailand, I think we are more foreigner friendly. The funny thing is that officers will explain to you in Japanese even they know you don't understand. For me, I can guess what they want but usually the complicated matters like Banking or Immigration have specific terms used just like in English. With my little knowledge, I am almost at 0% understanding.
First few days in Japan have worn me out. The distance from my dormitory to nearest train station is damned far. Not to speak of hill/slope along the ways. Then it takes me about 30 minutes by train to the station where my University is located.
My room at the dorm is single type. I think for a single person, it is big enough. Besides given furniture such as bed, self, closet, sink and fridge. I still have empty area in the middle of the room. Washing machine and dryer are free to use. All in all, I would say it's good for the price. (By Japan standard housing price)
Food and stuffs may not be as expensive as you think but higher than in Thailand(Of course). Everyone is eager and happy to help you in any subjects if you can communicate what you want by any means.
To sum up. Leaving abroad anywhere will give you good experiences which I think is its' true benefits not University rank or academic issue. And with my first few days experiences here, I would say I like it and looking for more to come.
I have come to Japan to study master degree courses. I know from the start that it would not be easy for me with my low Japanese skill and academic abilities. Though, I hope that my short term training [2 weeks] and living abroad experiences will help me to survive here in Tokyo, Japan.
You may think that living in Tokyo is better than in farther cities. Actually, it does not make much different. Though you may have signs written in English, normal citizens will not have conversation with you in English. And what English signs tell you is limited and sometimes not in direct translation. I realize it this time since now I can read Hiragana, Katagana and few Kanji. Combining with my past experiences, I now have no problem in using Japanese complicated train routes.
The real difficulty is that I have to go through a lot of process that deals with documentation. In my opinion, I think it's weird to have documents for foreigner written in pure Japanese. Comparing to Thailand, I think we are more foreigner friendly. The funny thing is that officers will explain to you in Japanese even they know you don't understand. For me, I can guess what they want but usually the complicated matters like Banking or Immigration have specific terms used just like in English. With my little knowledge, I am almost at 0% understanding.
First few days in Japan have worn me out. The distance from my dormitory to nearest train station is damned far. Not to speak of hill/slope along the ways. Then it takes me about 30 minutes by train to the station where my University is located.
My room at the dorm is single type. I think for a single person, it is big enough. Besides given furniture such as bed, self, closet, sink and fridge. I still have empty area in the middle of the room. Washing machine and dryer are free to use. All in all, I would say it's good for the price. (By Japan standard housing price)
Food and stuffs may not be as expensive as you think but higher than in Thailand(Of course). Everyone is eager and happy to help you in any subjects if you can communicate what you want by any means.
To sum up. Leaving abroad anywhere will give you good experiences which I think is its' true benefits not University rank or academic issue. And with my first few days experiences here, I would say I like it and looking for more to come.
Wednesday, August 27, 2008
Me and Views of the World
There are many people trying to define the "world" and "society". Those critics are often opposed by somebody else. This is because, there is no "real" meaning to describe world, environment and facts surrounding us. Although everything has its own properties, they need to be defined. Good example of this is that we know what lighter does but we call and use it differently depends on our languages and cultures. Speaking of which, languages and cultures themselves are made. They are not real to the world like other visible objects.
We defined what is good and bad long ago. But do you ever think that what absolutely telling good apart of bad lies within each person. Each person will judge each act differently based on their own experiences and morals.[Morals-> aka, what they believe -> what they want to believe] Everyone was raised differently and had variety of experiences. Therefore, you cannot condemn them wrong just because you or most of people think so. What is everyone in your country believes in something that is technically wrong, will you follow or oppose? In fact, no one will oppose if you say some thing like "1+1=2". [Mathematically speaking: something that has truth value.] The case you will encounter the most is the ideal of politic, religion, cultures and believes. To some people, this topics is very sensitive, trying to convey them away from their believes is like tempting them to come and get you. Seriously, there is no real answer to these topics, right nor wrong.
Even with simple question like "Is every life equal?" is very hard to answer. To sacrifice 1 for 1,000 or to let prisoners die to save a brilliant scientist, is it worth? The answer may vary but I will say mine here. Life in my perspective is not equal, Life of ones I love and normal human are not at all equal. If I can only choose one then I will let the one that is more important to me live and let the other one dies. It may seem to be harsh but I believe that you will choose your family over one unknown man after all.
The above example can be applied to more serious issues like religion and politic. You may think that what you believe in is true because you think so or everyone near you think so and demonstrate it to you since you were young. It is fine to do so but wrong if you are trying to force other people to believe in what you believe. Some people that I know change what they believe to something else when encountered with some events which strong enough to make their faith collapsed. Of course, the severity of events enough to collapse the faith is proportional to strength of their believes.
I can assure you that there is no right and wrong in this kind of issues. You can believe in whatever you choose but you have no right to say that what other believe is wrong or stupid. There are so many believes in this world and they need to be coexisted in order to create diversity in perspectives. This thing is natural.
In conclusion, we see the world as we would like to see it not as it is. Some may think that life is boring, society is bad, chaotic and dying while many think of that life is beautiful and this world give them hope. "You will feel pain if and only if you think that yourself is in pain". The choice of world's perspective exclusively depends on you.
We defined what is good and bad long ago. But do you ever think that what absolutely telling good apart of bad lies within each person. Each person will judge each act differently based on their own experiences and morals.[Morals-> aka, what they believe -> what they want to believe] Everyone was raised differently and had variety of experiences. Therefore, you cannot condemn them wrong just because you or most of people think so. What is everyone in your country believes in something that is technically wrong, will you follow or oppose? In fact, no one will oppose if you say some thing like "1+1=2". [Mathematically speaking: something that has truth value.] The case you will encounter the most is the ideal of politic, religion, cultures and believes. To some people, this topics is very sensitive, trying to convey them away from their believes is like tempting them to come and get you. Seriously, there is no real answer to these topics, right nor wrong.
Even with simple question like "Is every life equal?" is very hard to answer. To sacrifice 1 for 1,000 or to let prisoners die to save a brilliant scientist, is it worth? The answer may vary but I will say mine here. Life in my perspective is not equal, Life of ones I love and normal human are not at all equal. If I can only choose one then I will let the one that is more important to me live and let the other one dies. It may seem to be harsh but I believe that you will choose your family over one unknown man after all.
The above example can be applied to more serious issues like religion and politic. You may think that what you believe in is true because you think so or everyone near you think so and demonstrate it to you since you were young. It is fine to do so but wrong if you are trying to force other people to believe in what you believe. Some people that I know change what they believe to something else when encountered with some events which strong enough to make their faith collapsed. Of course, the severity of events enough to collapse the faith is proportional to strength of their believes.
I can assure you that there is no right and wrong in this kind of issues. You can believe in whatever you choose but you have no right to say that what other believe is wrong or stupid. There are so many believes in this world and they need to be coexisted in order to create diversity in perspectives. This thing is natural.
In conclusion, we see the world as we would like to see it not as it is. Some may think that life is boring, society is bad, chaotic and dying while many think of that life is beautiful and this world give them hope. "You will feel pain if and only if you think that yourself is in pain". The choice of world's perspective exclusively depends on you.
Me and My Life
Human nature or so called "Philosophy of Life" changes over courses of time. Mine is no exception. My friends from primary school would not think that one day I will be what I am today. My ideas, habits and perspectives have changed entirely, especially in the last 4 years.
When I was young, I was raised in very well manner. So well that I don't know how to lie and lack of confidence. Only one question remains in my mind all the time since the day my great grandmother died, why we have to born and die?. In my early school life, I realized that we cannot speak out our mind in public or else we cannot blend ourselves in society otherwise. I first encountered deceit and humiliation in primary school. Since then I decided to separate myself from society. Staying only with small group of friends and playing video games. Watching animation and video games made me feel good with the dream world they created. They will only make you happy, no fake, no hurt and give you cinfidence. One of my friends vowed to love only 2D animation girl in his life.[Nowadays this type of people are called "Otaku"] It is very funny if I looked at it now. I hate school, I will go back home as soon as possible. I study only because my parents will let me play games only if my grade is good. Simply say, I studied to play games. Come to think of it, it looks like how most of people works: Work->money->spending/travel.
I have to part with my friends when I go to secondary school. With more stress and worse environment. Only playing games is not enough. I don't like sports and hate musics. Therefore, I have to find something to do to release my build-up stress. Then I begin to steal. I was part of the shop lifting gang. Not because I want stuffs, but stealing is exciting and it helps release my stress. I actually return to secretly returned my steal to the shop. I did it as far as I used to be a planner for the group. Destroying objects like tables, chairs, windows and doorknobs also make my heart felt lighter. Hurting animals and sometimes killing them, watching them die is the other way to enjoyed myself. At that time, I already leanned to cheat, lie and pretend to be a good boy with no problem.
Not so long after that I encountered with biggest obstacles in my life. I failed in the thing that I should be best - study. I tried to keep it a secret from everyone. I felt that I have no value at all as a human being. I wondered why human have to be borned and made suffer. Why we have to try living if we will finally die one day. While I was running away from the fact, myself and the world, I met one man. He is very good at art of seduction, he can blend himself very well in society. He has taught me many things including my favorite "Eventhough they know, People love to be lied". But as they say, there is no secret in the world, mine was exposed. I received warm welcome instead of punishment which not make me feel good at all. I would rather take punishment rather than having to carry guilt over my shoulder.
My new life then started, I know so many friends and enimies. I understand that these two categories can be interchanged. I understand that people sometimes have to lie or admit lies themselves. Sometimes you have to hurt other persons and you may be hurt by others. This is simple rule. I have changed a lot, my old friend could not imagine me as myself now for sure. [My new friends say that I have confidence. I feel funny every time considering it when I was a child] I have to thank all my friends all these years that changed me. I don't think before that I will have friends that can share everything in my mind with. Without them I would not dare hope.
When I was young, I was raised in very well manner. So well that I don't know how to lie and lack of confidence. Only one question remains in my mind all the time since the day my great grandmother died, why we have to born and die?. In my early school life, I realized that we cannot speak out our mind in public or else we cannot blend ourselves in society otherwise. I first encountered deceit and humiliation in primary school. Since then I decided to separate myself from society. Staying only with small group of friends and playing video games. Watching animation and video games made me feel good with the dream world they created. They will only make you happy, no fake, no hurt and give you cinfidence. One of my friends vowed to love only 2D animation girl in his life.[Nowadays this type of people are called "Otaku"] It is very funny if I looked at it now. I hate school, I will go back home as soon as possible. I study only because my parents will let me play games only if my grade is good. Simply say, I studied to play games. Come to think of it, it looks like how most of people works: Work->money->spending/travel.
I have to part with my friends when I go to secondary school. With more stress and worse environment. Only playing games is not enough. I don't like sports and hate musics. Therefore, I have to find something to do to release my build-up stress. Then I begin to steal. I was part of the shop lifting gang. Not because I want stuffs, but stealing is exciting and it helps release my stress. I actually return to secretly returned my steal to the shop. I did it as far as I used to be a planner for the group. Destroying objects like tables, chairs, windows and doorknobs also make my heart felt lighter. Hurting animals and sometimes killing them, watching them die is the other way to enjoyed myself. At that time, I already leanned to cheat, lie and pretend to be a good boy with no problem.
Not so long after that I encountered with biggest obstacles in my life. I failed in the thing that I should be best - study. I tried to keep it a secret from everyone. I felt that I have no value at all as a human being. I wondered why human have to be borned and made suffer. Why we have to try living if we will finally die one day. While I was running away from the fact, myself and the world, I met one man. He is very good at art of seduction, he can blend himself very well in society. He has taught me many things including my favorite "Eventhough they know, People love to be lied". But as they say, there is no secret in the world, mine was exposed. I received warm welcome instead of punishment which not make me feel good at all. I would rather take punishment rather than having to carry guilt over my shoulder.
My new life then started, I know so many friends and enimies. I understand that these two categories can be interchanged. I understand that people sometimes have to lie or admit lies themselves. Sometimes you have to hurt other persons and you may be hurt by others. This is simple rule. I have changed a lot, my old friend could not imagine me as myself now for sure. [My new friends say that I have confidence. I feel funny every time considering it when I was a child] I have to thank all my friends all these years that changed me. I don't think before that I will have friends that can share everything in my mind with. Without them I would not dare hope.
Me and My Family(2)
I cannot give much detail about how my grandfather trying to find his father dues to the lack of information. I would have to ask him and others in more detail first. After I gained more knowledge and got more evidences in this issues I will compose a short story out of it (^^). The thing I can tell now is that he is a virtue man that value his honor the most. He refused to stayed or changed his family name back to get heritage from his real father. In the other hand, he chose to stay in Phuket with his mom and his new dad. He told me that although he is not his real father, he looked after my grandfather as his own son all the time. "He did not give life, yet give him the chance to live." - My grandfather's word.
My grandfather life in Phuket is not beautiful though. His(Our/My) family at that time is very poor. He has to quit studying and started working . He married my grandmother at young age and has 5 children. Each of them has their own tales to be told but I will save that for later.[My laziness :P]
The disaster struck when there was anti "Ang Yee"[อั้งยี่] event in Thailand. This event is a result of USA's communist containment policy. Thai government reacted to this policy by destroying almost every books and scriptures written in Chinese since most of the people at that time believed that China is the origin of communism. My great grandfather[2]'s younger brother was announced to be Ang Yee and must be sent to jail. My great grandfather[2] tried to help his brother by confessing that he is Ang Yee himself. As a result, he was sent straight to jail in Bangkok while his brother fled to Pinang, Malasia. [Later, I had chance to meet him and his decendants before he passed away] The fact that my great grandfather[2] was jailed affected my family alot. My great grand mother, my grandfather and my grand mother had to work a lot harder to attain their living. Even after the Ang Yee revolution in Phuket was subsided and my great grandfather[2] was released, everything is not gonna be the same again. He got diseased from the dirty jail and passed away in few years after that... I never saw him in person.
Besides all the facts stated, my grandfather tries very hard to work for his family. Although he was seriously injured his back-bone while working, he could get pass through it with the help of his friends and supervisers. [His straight forward nature have made him popular to the locals there] Finally, he can support all his children to graduate university level. After that, my family's economy was growing gradually better until like what we have today. [Not rich as Bill Gates but can get any reasonable things if needed]
Here I conclude the story of my family, my root and my origin. There are still many exciting things not told here though such as my aunt took part in the 16 October incidence in Thailand. But again, that is another story.
[End]
My grandfather life in Phuket is not beautiful though. His(Our/My) family at that time is very poor. He has to quit studying and started working . He married my grandmother at young age and has 5 children. Each of them has their own tales to be told but I will save that for later.[My laziness :P]
The disaster struck when there was anti "Ang Yee"[อั้งยี่] event in Thailand. This event is a result of USA's communist containment policy. Thai government reacted to this policy by destroying almost every books and scriptures written in Chinese since most of the people at that time believed that China is the origin of communism. My great grandfather[2]'s younger brother was announced to be Ang Yee and must be sent to jail. My great grandfather[2] tried to help his brother by confessing that he is Ang Yee himself. As a result, he was sent straight to jail in Bangkok while his brother fled to Pinang, Malasia. [Later, I had chance to meet him and his decendants before he passed away] The fact that my great grandfather[2] was jailed affected my family alot. My great grand mother, my grandfather and my grand mother had to work a lot harder to attain their living. Even after the Ang Yee revolution in Phuket was subsided and my great grandfather[2] was released, everything is not gonna be the same again. He got diseased from the dirty jail and passed away in few years after that... I never saw him in person.
Besides all the facts stated, my grandfather tries very hard to work for his family. Although he was seriously injured his back-bone while working, he could get pass through it with the help of his friends and supervisers. [His straight forward nature have made him popular to the locals there] Finally, he can support all his children to graduate university level. After that, my family's economy was growing gradually better until like what we have today. [Not rich as Bill Gates but can get any reasonable things if needed]
Here I conclude the story of my family, my root and my origin. There are still many exciting things not told here though such as my aunt took part in the 16 October incidence in Thailand. But again, that is another story.
[End]
Tuesday, August 26, 2008
Me and My Family(1)
(*This post contains Thai specific places and names)
If there were no electricity, there wouldn't be light bulb. Likewise, if there were no root of my family, there wouldn't be me today. [Unless, you use something else instead of electricity for light bulb] Therefore, I would like to record parts of their tales here.
From what I can trace, my great grandfather is the bloodline of Ranong Provincial Governor.At that time this position succeeded through family not elected or given by central government like today. [Kind of like European nobility position such as baron or count] My great grandmother is a Chinese commoner living in Ranong province. They met and married. It seems to be a fairytale life for her but the truth is cruel. My great grandfather's family wished him to marry girl in higher position and made my great grandmother a concubine instead. With honor, She decided to flee... to Phuket.
Unlike nowadays, Phuket and Ranong at that time are treated as important provinces due to their ore productibility. [Now Phuket is famous for its tourist attraction] There, she remarried with other Chinese guy, who I will refer to him as my great grandfather[2], with Chinese family name "Ong" .[อ๋อง] My great grandmother did not come to Phuket alone, she brought a new born child with her from Ranong. Of course, he later became my grandfather.
My grandfather was raised without knowing who his real father is. But there is no secret in this world. He knew about his real father when he was teenager. Then, the epic was made, he ran away from home to Ranong by himself with little information he had. But this tales will be told the other time :).
[To be continue]
If there were no electricity, there wouldn't be light bulb. Likewise, if there were no root of my family, there wouldn't be me today. [Unless, you use something else instead of electricity for light bulb] Therefore, I would like to record parts of their tales here.
From what I can trace, my great grandfather is the bloodline of Ranong Provincial Governor.At that time this position succeeded through family not elected or given by central government like today. [Kind of like European nobility position such as baron or count] My great grandmother is a Chinese commoner living in Ranong province. They met and married. It seems to be a fairytale life for her but the truth is cruel. My great grandfather's family wished him to marry girl in higher position and made my great grandmother a concubine instead. With honor, She decided to flee... to Phuket.
Unlike nowadays, Phuket and Ranong at that time are treated as important provinces due to their ore productibility. [Now Phuket is famous for its tourist attraction] There, she remarried with other Chinese guy, who I will refer to him as my great grandfather[2], with Chinese family name "Ong" .[อ๋อง] My great grandmother did not come to Phuket alone, she brought a new born child with her from Ranong. Of course, he later became my grandfather.
My grandfather was raised without knowing who his real father is. But there is no secret in this world. He knew about his real father when he was teenager. Then, the epic was made, he ran away from home to Ranong by himself with little information he had. But this tales will be told the other time :).
[To be continue]
Sunday, August 24, 2008
Blog Starts
This is the first debut of my blog. So, I don't want to write any serious fact here plus I am lazy right now :P. so I will just want to tell some fun facts here to make a good start.
First, I wish to introduce my old friend's website (He is still my friend, just haven't meet him for a long time). www.cosholic.com, Photo gallery for some Thai cosplayers. Have quite bunch of good pics, especially if you like girls' photo(hic!).
Next, for a drama watchers, I'd recommend d-addict website. It contains, if not all, collection of drama's information (Mostly Japanese and Korean drama). Searching through its' web board will bring you to drama translation and torre_t (^o^).
For Anime watcher, I would recommend Hongfire web board. Can find new anime there unless you want to use good old Tokyo Toshokan.
Seriously, I encourage everyone to support original product. But well, it may take forever to localize and not all people is patient enough.
Last but not least, for ones who are looking for games, I would recommend you trying card games and board games. You can see Board Game Geek for all board games' info. For card games, I would recommend you to try Magic the Gathering (MTG) which recognized as best card games of all time.
I would love to recommend some online game but I haven't play game other that DoTa for quite sometimes. Personally, I prefer online games over offline ones with the exception of RPG games.
First, I wish to introduce my old friend's website (He is still my friend, just haven't meet him for a long time). www.cosholic.com, Photo gallery for some Thai cosplayers. Have quite bunch of good pics, especially if you like girls' photo(hic!).
Next, for a drama watchers, I'd recommend d-addict website. It contains, if not all, collection of drama's information (Mostly Japanese and Korean drama). Searching through its' web board will bring you to drama translation and torre_t (^o^).
For Anime watcher, I would recommend Hongfire web board. Can find new anime there unless you want to use good old Tokyo Toshokan.
Seriously, I encourage everyone to support original product. But well, it may take forever to localize and not all people is patient enough.
Last but not least, for ones who are looking for games, I would recommend you trying card games and board games. You can see Board Game Geek for all board games' info. For card games, I would recommend you to try Magic the Gathering (MTG) which recognized as best card games of all time.
I would love to recommend some online game but I haven't play game other that DoTa for quite sometimes. Personally, I prefer online games over offline ones with the exception of RPG games.
Subscribe to:
Posts (Atom)