เรื่องตลกแดก ตอนที่ 1

Due to the content of the story, this particular series of posts will be offered in Thai only.

หลังจากนั่งคิดมานานว่่าจะทำซีรี่อะไรลงบล้อกดี ก็คิดมาได้หลายอย่างเหมือนกันนะ แต่เริ่มด้วยไอ้อันที่มันตลกๆ(บางคนเรียกว่าถ่อย) ก่อนดีกว่า เนื่องจากด้วยสิ่งที่พบเห็นหลายๆอย่างในชีวิตประจำวันและการคุยกะหลายๆคนพบว่า บางทีเรื่องรอบๆตัวเรามันก็ตลกดีนะ แถม ตลกแดก ซะด้วยซิ เอาเป็นว่าเรามาเริ่มตอนแรกกันเลยดีกว่า

คุณเคยสังเกตมั้ย ว่าคนเราให้ความสำคัญกะเรื่องต่างๆไม่เหมือนกัน บางคนรักครอบครัว บางคนรักเงิน บางคนก็รักหมอนวด... ถ้าคุณเกิดไปกระทำการล่วงเกินพวกเขาเหล่านี้ในอาณาเขต นั้นละก็ เขาจะเกิดอาการ กระตุก ช็อค หงิก งอน(เงียบไม่พูด เดินหนี Sign Out MSN หรือ ทำเป็นไม่อยู่หน้าคอมทั้งๆที่จิงๆนั่งเอามือกุมหัวอยู่)และอื่นๆทันที

ยกตัวอย่างคือ หากคุณอยู่ๆ พูดว่า "แฟนมึงหน้าถ่อยว่ะ" แน่นอน คุณอาจถูกชก กระทืบ แทงหรือยิงหัวได้ แต่บางคนกลับบอกว่า "เออดิ.. กูรู้ แต่เลิกไม่ได้นี่หว่าจะให้ทำไง".

บางทีคุณพูดว่า "โอ้ ชีวิตนี้เราเกิดมาเพื่อใช้กรรมสินะ แค่อยู่เฉยๆก็หิวแล้ว เป็นทุกข์ ทรมาน ต้องทำบุญเยอะๆถึงจะ ได้ไปเกิดบน สวรรค์ กินอิ่มตลอด รายรอบด้วย maid รับใช้" เอาไปพูดกะฝรั่งจะได้ คำตอบกลับมาว่า "Hey dude, what the hell are you smoking lately? Gimme some." จบข่าว

หรือกรณีนี้ "เหี้ย มึงบ้าป่าววะ แต่งตัวเลียนแบบการ์ตูน ทั้งๆที่หน้าไม่ได้ แล้วซื้อของจากการ์ตูนแพงๆ เงินจะแดกยังไม่มี" แล้วคุณไปพูดกลางงานการ์ตูน รับรองว่าคงไม่ได้ออกไปดีๆแน่ จากที่คุณแต่งคิดว่าแต่งตัวปกติ คุณจะกลายเป็นคนแปลกแยกไปในทันที เพราะคนอื่นแต่งอย่างอื่นหมด อะไรนะ? ไม่รู้จักเพลง จาก อนิเมะ (ผู้ใหญ่ก็เรียกมันว่าการ์ตูนอะแหละ) เรื่องนั้น เรอะ ช่างหลังเขาซะจริงๆ!!!

ต่อไปนี้จะยกตัวอย่างชุดใหญ่ เปรียบเทียบระหว่าง คนสองคนที่รู้จัก เนื่องจากอาจจะกระทบต่อเขาเหล่านั้น จึงใช้นามสมมุติ คนนึงมีตำแหน่ง เป็นอนิเมะโอตาคุหน้าตาดี ( โอตะคุ เป็นคำที่ใช้เรียกคนที่ชอบอะไรซักอย่างนึงมากๆ แต่คนไทยส่วนใหญ่มันควาย เลยคิดว่าต้องใช้กะคนที่บ้าการ์ตูนอย่างเดียว จิงๆ ไอ้นั่งดูบอลกันอะ ก็ฟุตบอล โอตะคุชัดๆ ) อีกคน มีดีกรีเก่งกาจและเป็นที่รักของเพื่อนๆแต่จริงๆแอบสับสนในชีวิต เป็นโอตะคุศาสนาจานบิน

อนิเมะโอตาคุ VS จานบินโอตาคุ

ลบหลู่การแต่งตัวเลียนแบบการ์ตูน(Cosplay) => ลบหลู่การแต่งตัวด้วยผ้าสีเหลือง

ลบหลู่คนแต่ง Cosplay => ลบหลู่พระ

ลบหลู่การร้องเพลงการ์ตูน => ลบหลู่บทสวดมนต์

ลบหลู่การ์ตูนที่ชอบ => ลบหลู่ประวัติความเป็นมาศาสนาและโลก

ลบหลู่ ตุ้กตา และ ฟิกเกอร์ => ลบหลู่พระพุทธรูปและเหรียญบูชา

ลบหลู่งานการ์ตูน => ลบหลู่งานร่วมบุญ

ลบหลู่อะกิบะฮาร่า => ลบหลู่ธรรมกาย

ข้างบนมีคำไหนที่ยังไม่อธิบาย ลองเอาไป google ดูนะ แต่เปรียบเทียบแล้วรับรองตรงทีเดียว

สรุปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนเราเวลาไปเจอคนที่เห็นไม่ตรงกัน ก็อย่าไปเสียใจ หรือเถียงจนจะฆ่ากันตาย มันแล้วแต่ว่าแต่ละคนคิดยังไงและแวดล้อมด้วยอะไร ถ้าสมมุติทุกคนกินขี้แทนข้าวกันหมด แล้วอยู่ๆไปเจอคนกินข้าว เราก็คิดว่ามันแปลกละว้า แล้วเวลาเจอคนมา กระทำการลบหลู่ (ต่อไปขอเรียกว่า ออฟเฟ้น ละกัน มาจากคำว่า offensive ได้ใจกว่า) ก็ไม่ต้องไปผูกใจเจ็บ กระตุกรัวๆ หรือว่าเครียดจนตัวหงิกต้องไปยิง อะปิ้วๆ ใส่หัว ถึงจะหายเกร็งล่ะ คนเรามันก็คิดต่างกันได้ ถือซะว่าไอ้ตัวที่ไม่ฟัง ไม่เห็นด้วย ไม่มีเหตุผล มันควายกว่าก็แล้วกัน

ตลกแดก = ไม่มีความหมายเป็นทางการในภาษาไทย(มั้ง) ถ้าแปลตรงๆจะแปลว่า ตลกกิน? ตลกบริโภค? แต่พูดแล้วรู้สึกสะใจดี ก็เรียกงี้ละกันนะ

Blogging Therapy

Recently I have gone through many blogs. Some of these blogs owners are my friends and some are not. One thing I notice is that most of people love to explain any misfortunate events onto their blogs in great detail. I have nothing against trying to relieve stress by blogging, especially if that certain person do not have people to talk to. When people around you do not understand what you really think or who you really are, scribing it to someplace is one of the way out. Come to think of it, I used to do that a lot too. As can be seen by my archives here and sometimes even from my messenger name.

I have talked to one of my best friends. He said announcing that your life is so miserable is idiotic. It is like you are trying to draw attention from people around you (This maybe the reason you have created your blog in the first place!). In return, you get some sweet and inspiring comments with certain degree of sympathy. And this is from my friend who used to have decease which prevented him from graduation. Though lots of people do not believe him but he never once try to clarify the matter. He said it is no point to discuss; excuse or not, if he cannot graduate then even if everyone understand him, he still got the same result.

I agreed with him in that matter. When you are deciding on something, people around you can criticize or suggest you. But in the end, you are the one who bear the result whether it is good or bad. So, sometimes it is no point to argue over some certain topic that is not related to you. If you win the discussion, nothing happens. You get nothing except winning satisfaction. This is important since some pointless argument can lead to quarrel or broken friendship.

Back to the blogging issue. I found that complaining through your blog is not a good way to both your friends and enemies. You cause the ones who care about you to be worried and your foe to look down pathetically. Either way, I see no good outcome other than to release what you kept in mind. Therefore, I will stop blogging about my misfortune and trash them on my friends personally instead lol.

After all, to live your life is fun. You should live even one more day to see the world around you. Even on that day, it will be your unfortunate day. The one you love may die or you may fail what you wish for. But you can also experience new things and watch your enemy suffer. Any way, it is fun to live. Life is not just a simulation game where you get the same outcome out of same action. The probability of what will befall upon you is limitless. That's why living is so wonderful.